Toen ik in 1970 in Amsterdam kwam wonen werd ik met allerlei "vreemde" Hollandse gebruiken geconfronteerd. Zo had mijn hospita van mijn eerste adres, Koninginneweg - boven boekhandel Bas- een petroleum stelletje waarop dagelijks gesudderd werd. Mijn hospita was geen Amsterdamse maar Nijmeegse en verzekerde mij dat je niet kon koken zonder dat olijfgroene geëmailleerde ding. Zoals altijd, de geur van je eigen lichaam, huis of stal, die is je eigen. Zelfs al hebben anderen de wensdroom om een houten wasknijper op hun neus te zetten. Menigmaal besteeg ik aanvankelijk de trap naar 2 hoog bijna brakend van de petroleumlucht. Maar zoals gezegd en bekent, alles went.
Op een dag besteeg ik de trap snuivend en bijna kokhalzend wegens een wel héél vreemde lucht. Haar zoon en dochter, beiden zo rond de 15 jaar, die als ik de trap op kwam geheid even, met het hoofd om de deur kwamen groeten, stonden al bovenaan de trap met hun vingers hun neus dichtknijpend. "Bag mneer Baniel, be eten banafond zpruitjes, baaaah" en "wij lusten geen sdink zpruitjes" vulde zoontje aan. Daarop kwam mijn hospita het portaal op: "Zo, goedenavond meneer Daniel. U als Belg weet vast wel hoe lekker spruitjes zijn, niet?" Nog voor ik überhaupt iets kon antwoorden verwees zij mij van mijn kamer richting de tegenoverliggende keuken. Alsof ze sim-salabim, een konijn uit een hoge hoed ging toveren, haalde zij het deksel van de pan op het petroleumstelletje. Een grote dampwolk ontsteeg de pan en vulde niet alleen de keuken maar ook de overloop. En, het was niet alléén maar damp! Een werkelijk misselijkmakende geur vulde het pand. "Bwaaaaah, getverderrie gatver...." klonk het op de overloop en zoon sloop zich op het toilet op. Nou ben ik nogal gewend om deftig beschaafd over te kunnen komen, maar toen kwam de smoes "Even mijn jas uitdoen" goed te pas. Mijn god zeg! De geur van bloedworst oftewel beuling in Antwerpen resp. boudain in Parijs deden mij vaak slikken om opkomende oprispingen tegen te gaan, maar dit was echt verschrikkelijk! In mijn kamer schoof ik zo stil als mogelijk het raam omhoog. Het houtje van ongeveer 10 cm dat het raam normaliter openhield was onvoldoende dus, ... 3 boeken als alternatief, werden behoorlijk beschadigd. Maar jawel, "ik kon mijnen kop buitensteken" zoals we dat in Antwerpen zeggen.
Het gonsde als een bijenkorf in mijn hoofd: hoe voorkom ik haar te beledigen, hoe kom ik hier weg, en, hoe voorkom ik dat als culinaire Belgische meneer "effe proeven meneer Daniel!" werkelijk misselijk zou worden? Let wel, zoontje had zich al op het toilet opgesloten! Heden ten dagen kom je met een smoes van "krijg net een telefoontje" wel aan uitstel van executie, maar in 1970 waren er geen mobieltjes en de enige telefoon was op 1 hoog nota bene. Nog met mijn kop buitenhangende hoorde ik het bekende "klop, klop-klop-klop!" op de deur. "meneer Dániel, bent u daar?!" ( Tja, waar anders? ) Ik zweer u, ik kan niet liegen! Maar toen floepte het eruit, mijn jas pakkende: "Oh mevrouw het is al zes uur? Helemaal vergeten, ik heb om half zeven repetitie!!!" en stormde de kamer uit. "U heeft uw sjaal vergeten meneer Daniel, en het wordt koud hoor!" riep de hospita terwijl ze het ding langs de trap liet vallen.
De volgende dag kwam zoontje aankloppen. Ik zie hem nog binnen komen... :) Zoals altijd ging hij zonder iets te zeggen eerst mijn boeken - met schuin hoofd - bekijken. Met rug naar mij toe klonk het opeens: "Zo, u hebt zich er gisteren mooi tussenuit gewerkt!" Hij draaide zich om en voor het eerst (denk ik) keek hij mij staalrecht in de ogen. Nu had ik de neiging om weg te kijken... maar hield vol. De sterkste wint? Plots liet ie zijn blik vallen. En zei toen: "Kunt u ons moeder niet leren koken? Want zij kan der echt niks van. "
Ander verhaal! Hoewel mijn echtgenoot Hans, nu, na bijna 40 jaar met mij en de belgische familie nog steeds geen spruitjes wil eten, ook al is er geen spruitjeslucht, ben ik gek op spruitjes. Er staan in de Allerhande van AH van november een aantal tips en recepten met spruitjes die kloppen. Maar er staat ook een opmerking dat kastanjes en geroosterde amandelen ideaal zijn bij spruitjes. Nooit bij stil gestaan. Maar op kerst eten wij kalkoen gevuld met o.a. kastanjes, en daarbij spruitjes. En dàn smaken die spruitjes des te beter! :)
maandag 12 november 2012
woensdag 24 oktober 2012
Hiel dat Antwaarpe, hiel dat stad...
Ik overweeg om "Mijn" geboorteplaats Antwaarpe te laten veranderen in Ghant. ;)
Na 42 jaar in Amsterdam ben ik nog steeds Belg. Maar eigenlijk Europeaan die het liefst een paspoort zou willen van the United Nations. Net 16 jaar was ik toen ik op vakantie in Amsterdam de landing op de maan met ingehouden adem "meemaakte". Al had ik in de jaren daarvoor mijn vakanties in Parijs doorgebracht - ook bepaald geen dorp - en van Oostende tot Dinant, van Wuustwezel tot Kortrijk bijna elke plaats in België kende, die zomer, toen voelde ik mij in Amsterdam alsof ik ook op de maan was en naar de aarde keek. Naar een stipje waar de Strangers en de Poesje waren. Naar heel dat stad waar de Pajottenberg en Wezenberg en Noordkasteel verdwenen waren ten gunste van "onzen E3" (nu E17) en de zoveelste havendokverbinding. Waar de Pre-Metro werken de Teniersplaats en verlengden in alle windrichtingen adembenemend blootgelegd hadden. En waar de Volks Unie marcheerde met slogans als Vlaamse officieren voor Vlaamse soldaten en vooral Vlaanderen Vlaams -en oep Sint Anneke mosselen, repliceerde mijn vader dan.
Hier in Amsterdam zag ik "HAIR!". Niet alleen de show in een machtige tent op het Stadionplein, maar gewoon overal in de stad. "When the moon, is in the seventh house" klonk het constant in mijn oren. En zeker tijdens die maanlanding. Maar net als de Apollo raket, keerde ik terug naar huis.
Zoals Armstrong in een interview ooit zei: de spanning van dat onbekende terrein, zelfs met de mogelijkheid dat je nooit meer thuis komt is overweldigend. Maar dat terug thuiskomen is na alle sentimenten alsof je opgesloten word.
"Hiel die stad" die toch van mij was leek ineens de zologie geworden te zijn. En ik was de Guust de gorilla, de beroemdste bewoner van de zoo. Of ik nu op de De Keizerlei liep, op een bank in't Stadspark zat of in den Twie naar de Suikerrui stond, overal was het datzelfde "lieke" (: "Zeg is, hedde da na gezien? Da gasje mê die lange kalot, da kaanten hemmeke en die roze broek? Dat da zo over 't straat daarft!" En verderop in de Gemeentestraat hing weer een affiche aan het venster: Vlaanderen Vlaams! Kiest Volks Unie!" en op de deur in schoon Vlaams: "Defendus au Nord Africains." Dat ter onderscheiding met het café naast de valiezenwinkel 20 m verderop waar de mensen ook even stil bleven staan: "Hedde da gezien zeg, ge zult daar mor per abuis binnen gaan, mê al die zwarte mannekes en tjoek-tjoeks!"
Nu was ik 17 geworden en hoewel het toeval niet helemaal alleen stond, werd ik door ons ma op het perron uitgezwaaid met de zakdoek waarmee ze juist haar traantje opgedept had. En tuut-tuut zei den trein en de statie vertrok. Op weg naar het paradijs dat Amsterdam heette was het alsof er iets van me afgleed. Ik had mijn Antwerpen verruild voor mijn Amsterdam, van cape canaveral naar de maan. Met één verschil. Ik ging op de maan wonen en zou geregeld het week-end op moeder aarde terugkeren. En 16 jaar later, na vaders dood, geregeld enkele weken blijven om "ons" moeder te helpen met de grote kuis of reparaties te verrichten aan dat kot van ons.
Pas in 1989 kwam het definieve afscheid toen na moeders dood ons schoon huis bij de notaris niet meer van ons was. Bij het afscheid van de gazettenvent drong het tot me door dat ik ook de Nieuwe Gazet kwijt was. Een bron van ergernis, en tegelijk de bron van informatie waarop en waarover - zelfs die van ons- zich in't stad ergerden, blijkbaar onveilig voelden of zich schaterend mee amuseerden. "Ja menier, Partir c'est mourir un peut." Zei de gazettenvent in schoon Antwaarps, "maar allez, gij zijt allank geleje al weggegaan, 't is just de leste valies."
Die leste valies, die laatste koffer. En hoe poëtisch het ook mag klinken, vooral in het Duits "Ich hab' noch eine Koffer in Berlin" er bleef toch echt een koffer achter! Hiel dat stad, da Antwaarpe da toch ook van mij was. En zo is het tot op de dag van vandaag! Alleen zijn er de laatste jaren onder het Vlaams Blok en Belang - dus voor Bartje en de NVA - zoveel huiveringwekkende vanzelfsprekendheden "bon ton" geworden dat ik de laatste keren in Antwerpen alleen nog pas na middernacht en veel later door 't stad ging wandelen. Nee, de mensen blijven niet meer staan om mij aan te staren met de woorden: "hedde da gezien zeg? Da die zo over 't straat daarft te lope.....". Maar naar goed Antwerpse gewoonte laten mensen je De Gazet uitlezen in 't café om dan, nog voor ze opgevouwen is hùn "point de vue" of "hun gedacht" uit de doeken te doen. Ging ik er vroeger tegenin, sprong ik uit mijn vel of trachtte ik de achterkant van het gelijk boven te halen, nu doet het mij pijn. Alsof er doodleuk in "die koffer", mijn leste valies, geplast wordt. En dat doen Bart De Wever en de zijnen... waarschijnlijk met veul genoegen. Immers, als zij Zwartzakken zijn, dan ben ik tenminste nen lelijken deserteur, en gaat het mij niet aan om mijnen bebbel te roeren over HUN Antwaarpe... dat ooit ook van mij was... en nu in die oude schoenendoos met "onplooibare foto souvenirs" anno 1930 en 1955 bij de vele doodsbrieven van toen tegen vergeling veilig, mijn lest valies geworden is.
Na 42 jaar in Amsterdam ben ik nog steeds Belg. Maar eigenlijk Europeaan die het liefst een paspoort zou willen van the United Nations. Net 16 jaar was ik toen ik op vakantie in Amsterdam de landing op de maan met ingehouden adem "meemaakte". Al had ik in de jaren daarvoor mijn vakanties in Parijs doorgebracht - ook bepaald geen dorp - en van Oostende tot Dinant, van Wuustwezel tot Kortrijk bijna elke plaats in België kende, die zomer, toen voelde ik mij in Amsterdam alsof ik ook op de maan was en naar de aarde keek. Naar een stipje waar de Strangers en de Poesje waren. Naar heel dat stad waar de Pajottenberg en Wezenberg en Noordkasteel verdwenen waren ten gunste van "onzen E3" (nu E17) en de zoveelste havendokverbinding. Waar de Pre-Metro werken de Teniersplaats en verlengden in alle windrichtingen adembenemend blootgelegd hadden. En waar de Volks Unie marcheerde met slogans als Vlaamse officieren voor Vlaamse soldaten en vooral Vlaanderen Vlaams -en oep Sint Anneke mosselen, repliceerde mijn vader dan.
Hier in Amsterdam zag ik "HAIR!". Niet alleen de show in een machtige tent op het Stadionplein, maar gewoon overal in de stad. "When the moon, is in the seventh house" klonk het constant in mijn oren. En zeker tijdens die maanlanding. Maar net als de Apollo raket, keerde ik terug naar huis.
Zoals Armstrong in een interview ooit zei: de spanning van dat onbekende terrein, zelfs met de mogelijkheid dat je nooit meer thuis komt is overweldigend. Maar dat terug thuiskomen is na alle sentimenten alsof je opgesloten word.
"Hiel die stad" die toch van mij was leek ineens de zologie geworden te zijn. En ik was de Guust de gorilla, de beroemdste bewoner van de zoo. Of ik nu op de De Keizerlei liep, op een bank in't Stadspark zat of in den Twie naar de Suikerrui stond, overal was het datzelfde "lieke" (: "Zeg is, hedde da na gezien? Da gasje mê die lange kalot, da kaanten hemmeke en die roze broek? Dat da zo over 't straat daarft!" En verderop in de Gemeentestraat hing weer een affiche aan het venster: Vlaanderen Vlaams! Kiest Volks Unie!" en op de deur in schoon Vlaams: "Defendus au Nord Africains." Dat ter onderscheiding met het café naast de valiezenwinkel 20 m verderop waar de mensen ook even stil bleven staan: "Hedde da gezien zeg, ge zult daar mor per abuis binnen gaan, mê al die zwarte mannekes en tjoek-tjoeks!"
Nu was ik 17 geworden en hoewel het toeval niet helemaal alleen stond, werd ik door ons ma op het perron uitgezwaaid met de zakdoek waarmee ze juist haar traantje opgedept had. En tuut-tuut zei den trein en de statie vertrok. Op weg naar het paradijs dat Amsterdam heette was het alsof er iets van me afgleed. Ik had mijn Antwerpen verruild voor mijn Amsterdam, van cape canaveral naar de maan. Met één verschil. Ik ging op de maan wonen en zou geregeld het week-end op moeder aarde terugkeren. En 16 jaar later, na vaders dood, geregeld enkele weken blijven om "ons" moeder te helpen met de grote kuis of reparaties te verrichten aan dat kot van ons.
Pas in 1989 kwam het definieve afscheid toen na moeders dood ons schoon huis bij de notaris niet meer van ons was. Bij het afscheid van de gazettenvent drong het tot me door dat ik ook de Nieuwe Gazet kwijt was. Een bron van ergernis, en tegelijk de bron van informatie waarop en waarover - zelfs die van ons- zich in't stad ergerden, blijkbaar onveilig voelden of zich schaterend mee amuseerden. "Ja menier, Partir c'est mourir un peut." Zei de gazettenvent in schoon Antwaarps, "maar allez, gij zijt allank geleje al weggegaan, 't is just de leste valies."
Die leste valies, die laatste koffer. En hoe poëtisch het ook mag klinken, vooral in het Duits "Ich hab' noch eine Koffer in Berlin" er bleef toch echt een koffer achter! Hiel dat stad, da Antwaarpe da toch ook van mij was. En zo is het tot op de dag van vandaag! Alleen zijn er de laatste jaren onder het Vlaams Blok en Belang - dus voor Bartje en de NVA - zoveel huiveringwekkende vanzelfsprekendheden "bon ton" geworden dat ik de laatste keren in Antwerpen alleen nog pas na middernacht en veel later door 't stad ging wandelen. Nee, de mensen blijven niet meer staan om mij aan te staren met de woorden: "hedde da gezien zeg? Da die zo over 't straat daarft te lope.....". Maar naar goed Antwerpse gewoonte laten mensen je De Gazet uitlezen in 't café om dan, nog voor ze opgevouwen is hùn "point de vue" of "hun gedacht" uit de doeken te doen. Ging ik er vroeger tegenin, sprong ik uit mijn vel of trachtte ik de achterkant van het gelijk boven te halen, nu doet het mij pijn. Alsof er doodleuk in "die koffer", mijn leste valies, geplast wordt. En dat doen Bart De Wever en de zijnen... waarschijnlijk met veul genoegen. Immers, als zij Zwartzakken zijn, dan ben ik tenminste nen lelijken deserteur, en gaat het mij niet aan om mijnen bebbel te roeren over HUN Antwaarpe... dat ooit ook van mij was... en nu in die oude schoenendoos met "onplooibare foto souvenirs" anno 1930 en 1955 bij de vele doodsbrieven van toen tegen vergeling veilig, mijn lest valies geworden is.
dinsdag 18 september 2012
Queen Kamp? #ikhebpaarsgestemd
oftewel:
De nieuwe kleren van de keizer.
In de NRC next van maandag 17 september stond een wèl leuke fotoshop karikatuur op de Panache pagina van Koningin Kamp met als boventitel: Verkenner. Maar eerlijk gezegd, ik vind dat Verkenner Kamp niet eens tot Hopman bevorderd dient te worden. Tenzij het als karikatuur leuk gebracht kan worden dat de hopman in het broekje van Markje kijkt wat daar te vinden is en SamsoN er naast zit en vraagt: Oh, Geertje, wat doet die meneer met Markje zijn kroonjuweeltjes? En Geertje antwoord dan natuurlijk dat de hopman op zoek is naar iets waar Nederland zijn vingers bij kan aflikken.
Uiteraard, zo'n karikatuur zou nu een storm van protest ontlokken in Nederland waar ooit de Sekstant, Gandalf en de Mon Ami letterlijk op de stoep van de AKO in de Leidsestraat lagen! Wim Kan, bijvoorbeeld, zou nu - terstond herrezen - onmiddellijk op de Dam de Japanse vlag in de hens gooien en alle kinderdagverblijven zouden door verontwaardigde kiezers bezet worden met spandoeken als "Kampen af van onze kinderen!" En, last but not least, VVD hopman Wiegel zou zich naar De Wereld Draaid Door reppen om zich mea culpa te verontschuldigen voor zijn fout uit het verleden. "Sinterklaas bestaat wel, maar hij zat niet dáár," om besmuikt te bekennen, "nee, ik ben hier!" Toch?
Nou heeft Rutte weliswaar volledige radiostilte bij alle tv-zenders afgekondigd, maar tot mijn verbazing valt er op Twitter ook maar weinig te "horen". Na alle peilingen en debatten die telkens monsterachtige reeksen aan voorbijrazende tweets opleverden, waarbij 130 km per uur een slakkengang is, zit iedereen nu blijkbaar beduusd in zak en as thuis. Niet de vingers aflikkend of twitterende, maar neuspeuterende. Het moest toch Linksom, néé Rechtsom! Vooral stabiel! En, niet Rutte maar SamsoN was de winnaar van de debatten toch? Maar nu hebben we een verkenner wiens taak het is om in de zakken van Rutte en SamsoM naar wisselgeld te zoeken voor een regering "van stabiliteit". Want één ding is duidelijk, de kiezer is echt aan zet geweest en heeft PAARS gestemd. Pardon? Heb ik iets gemist of zo? Willen Maurice en alle andere peilers effe een steekproefje houden om er achter te komen hoeveel kiezers er werkelijk op de VVD èn op de PvdA gestemd hebben? Wellicht kan het gewoon op Twitter? @mauricedehond #IKhebpaarsgestemd of #ikhebNIETpaarsgestemd ?
Met de troonrede en de miljoenennota in het vooruitzicht vroeg ik mij vannacht werkelijk af wat voor poppenkast stukje er nu eigenlijk uitgevoerd wordt. Zodadelijk volgt een troonrede met de uitkomst van het "Lente akkoord" waarvan - naar verluid tijdens de campagnes - de houdbaarheidsdatum 12 september was? Maar erger nog dan bij A.H. waar op de laatste dag van houdbaarheid royaal 35% korting gegeven wordt, krijgen we nu een "week overtijdse" aanbieding van iets waarbij Nederland aanvankelijk zijn vingers bij kon aflikken, zo kunduz-groen geworden is dat het Sap bijna geheel verdampte en, nu tegen paars aanlopend, alsnog koninklijk opgediend word. Volgens mij lusten de honden, behalve Maurice misschien, er geen brood van. Het kan straks hooguit tot een hilarische Koefnoen aflevering leiden als Geertje met SamsoM hun niet de kaas van het brood jatten tijdens de algemene beschouwingen van deze dan bijna zwart uitgeslagen miljoenennota. Het zou me niet verbazen dat zodra het koffertje opengaat, de miljoenennota vanzelf naar de kamervoorzitter loopt of tot tegen het plafond spat. Maar, eerlijk is eerlijk, ze doen het wéér. Pruimen voor tomaten verkopen. Kompleet met "De kleren van de Keizer" in de gouden koets. Autochtoner Nederlands kan het haast niet.
De nieuwe kleren van de keizer.
In de NRC next van maandag 17 september stond een wèl leuke fotoshop karikatuur op de Panache pagina van Koningin Kamp met als boventitel: Verkenner. Maar eerlijk gezegd, ik vind dat Verkenner Kamp niet eens tot Hopman bevorderd dient te worden. Tenzij het als karikatuur leuk gebracht kan worden dat de hopman in het broekje van Markje kijkt wat daar te vinden is en SamsoN er naast zit en vraagt: Oh, Geertje, wat doet die meneer met Markje zijn kroonjuweeltjes? En Geertje antwoord dan natuurlijk dat de hopman op zoek is naar iets waar Nederland zijn vingers bij kan aflikken.
Uiteraard, zo'n karikatuur zou nu een storm van protest ontlokken in Nederland waar ooit de Sekstant, Gandalf en de Mon Ami letterlijk op de stoep van de AKO in de Leidsestraat lagen! Wim Kan, bijvoorbeeld, zou nu - terstond herrezen - onmiddellijk op de Dam de Japanse vlag in de hens gooien en alle kinderdagverblijven zouden door verontwaardigde kiezers bezet worden met spandoeken als "Kampen af van onze kinderen!" En, last but not least, VVD hopman Wiegel zou zich naar De Wereld Draaid Door reppen om zich mea culpa te verontschuldigen voor zijn fout uit het verleden. "Sinterklaas bestaat wel, maar hij zat niet dáár," om besmuikt te bekennen, "nee, ik ben hier!" Toch?
Nou heeft Rutte weliswaar volledige radiostilte bij alle tv-zenders afgekondigd, maar tot mijn verbazing valt er op Twitter ook maar weinig te "horen". Na alle peilingen en debatten die telkens monsterachtige reeksen aan voorbijrazende tweets opleverden, waarbij 130 km per uur een slakkengang is, zit iedereen nu blijkbaar beduusd in zak en as thuis. Niet de vingers aflikkend of twitterende, maar neuspeuterende. Het moest toch Linksom, néé Rechtsom! Vooral stabiel! En, niet Rutte maar SamsoN was de winnaar van de debatten toch? Maar nu hebben we een verkenner wiens taak het is om in de zakken van Rutte en SamsoM naar wisselgeld te zoeken voor een regering "van stabiliteit". Want één ding is duidelijk, de kiezer is echt aan zet geweest en heeft PAARS gestemd. Pardon? Heb ik iets gemist of zo? Willen Maurice en alle andere peilers effe een steekproefje houden om er achter te komen hoeveel kiezers er werkelijk op de VVD èn op de PvdA gestemd hebben? Wellicht kan het gewoon op Twitter? @mauricedehond #IKhebpaarsgestemd of #ikhebNIETpaarsgestemd ?
Met de troonrede en de miljoenennota in het vooruitzicht vroeg ik mij vannacht werkelijk af wat voor poppenkast stukje er nu eigenlijk uitgevoerd wordt. Zodadelijk volgt een troonrede met de uitkomst van het "Lente akkoord" waarvan - naar verluid tijdens de campagnes - de houdbaarheidsdatum 12 september was? Maar erger nog dan bij A.H. waar op de laatste dag van houdbaarheid royaal 35% korting gegeven wordt, krijgen we nu een "week overtijdse" aanbieding van iets waarbij Nederland aanvankelijk zijn vingers bij kon aflikken, zo kunduz-groen geworden is dat het Sap bijna geheel verdampte en, nu tegen paars aanlopend, alsnog koninklijk opgediend word. Volgens mij lusten de honden, behalve Maurice misschien, er geen brood van. Het kan straks hooguit tot een hilarische Koefnoen aflevering leiden als Geertje met SamsoM hun niet de kaas van het brood jatten tijdens de algemene beschouwingen van deze dan bijna zwart uitgeslagen miljoenennota. Het zou me niet verbazen dat zodra het koffertje opengaat, de miljoenennota vanzelf naar de kamervoorzitter loopt of tot tegen het plafond spat. Maar, eerlijk is eerlijk, ze doen het wéér. Pruimen voor tomaten verkopen. Kompleet met "De kleren van de Keizer" in de gouden koets. Autochtoner Nederlands kan het haast niet.
vrijdag 25 mei 2012
Beleefd, beleven, beleeft!
Soms valt het niet mee met de Nederlandse spelling. Beleeft U dat ook? De Nederlandse Taalunie heeft er naar mijn smaak een potje van gemaakt. Dat is een beleefd eufemisme om te zeggen dat ondergetekende vindt dat het Nederlands gewoon een klote spelling heeft. Maar dat is natuurlijk maar peanuts bij de importwoorden en trendy woorden die ooit als reclame slogan bedacht zijn of op straat ontstaan zijn doordat de allochtonen blijkbaar een soort neo-papiamento wel Rg keck of cuwl of cool vinden. Ach, ik ben echt geen taalzuiverheidspropagandist, in tegendeel als polyglotter! En, hoe meer dialecten ik beleef, des te levendiger word ik! Oei! Nou deed ik het zelf! Het gebruik van: "beleven"!
Vroeger "hoorde" ik dialecten, "dronk" ik een hooggegist bier, "las" ik de dagelijkssche (mèt dubbele s!) courant, "luisterde" ik naar de top 10 van de week en "kocht" ik bij de GB een niet te versmaden degustatie! ;)
Tegenwoordig dien je alles te beleven! Naast dialecten dien je bier, kranten, YouTube, (wie luistert nu nog naar de top 10 op de radio???) en "gewoon bij Aa Ha met Eftelingpunten" te beleven! Jawel, beleven! En vanaf zondag aanstaande, "kijk" je ook niet meer naar het NOS Journaal, nee!!! "Beleef het vernieuwde NOS Journaal vanaf zondag 12:00!" hoor ik al de hele avond. Kijk, dat ik dat legendarisch hilarisch pijnlijk tv-programma "De Vakantieman" heb mogen "beleven" is tot daar aan toe. Dat Frau Minister Präsidentin Angela Merkel ook geen idee heeft van de wereld, "vermoedde" ik wel. Maar dat ik dat straks allemaal op het NOS Journaal wel zal moeten "beleven"...
;)
Nee hoor, u hoeft mij niet te corrigeren! Dat heb ik zelf gedaan na een aantal herhalingen! Ik hoorde "beleef" terwijl er wel degelijk "bekijk" gezegd wordt in die teaser! :D
Maar daarmee wil ik aangeven dat je zo voorgeprogrammeerd wordt dat je echt dingen hoort... die dus echt NIET gezegd worden! En mensen beweren vaak "dat het in de krant van wakker Nederland stond" maar dat was alleen in hun "beleving" en echt niet gedrukt! En als het dan niet expliciet tegengesproken en met de krant erbij, bewezen wordt, wordt die "beleving" waarheid. Dáár ging het mij dus om. :)
Vroeger "hoorde" ik dialecten, "dronk" ik een hooggegist bier, "las" ik de dagelijkssche (mèt dubbele s!) courant, "luisterde" ik naar de top 10 van de week en "kocht" ik bij de GB een niet te versmaden degustatie! ;)
Tegenwoordig dien je alles te beleven! Naast dialecten dien je bier, kranten, YouTube, (wie luistert nu nog naar de top 10 op de radio???) en "gewoon bij Aa Ha met Eftelingpunten" te beleven! Jawel, beleven! En vanaf zondag aanstaande, "kijk" je ook niet meer naar het NOS Journaal, nee!!! "Beleef het vernieuwde NOS Journaal vanaf zondag 12:00!" hoor ik al de hele avond. Kijk, dat ik dat legendarisch hilarisch pijnlijk tv-programma "De Vakantieman" heb mogen "beleven" is tot daar aan toe. Dat Frau Minister Präsidentin Angela Merkel ook geen idee heeft van de wereld, "vermoedde" ik wel. Maar dat ik dat straks allemaal op het NOS Journaal wel zal moeten "beleven"...
;)
Nee hoor, u hoeft mij niet te corrigeren! Dat heb ik zelf gedaan na een aantal herhalingen! Ik hoorde "beleef" terwijl er wel degelijk "bekijk" gezegd wordt in die teaser! :D
Maar daarmee wil ik aangeven dat je zo voorgeprogrammeerd wordt dat je echt dingen hoort... die dus echt NIET gezegd worden! En mensen beweren vaak "dat het in de krant van wakker Nederland stond" maar dat was alleen in hun "beleving" en echt niet gedrukt! En als het dan niet expliciet tegengesproken en met de krant erbij, bewezen wordt, wordt die "beleving" waarheid. Dáár ging het mij dus om. :)
donderdag 26 april 2012
H1dl 2: Hij had genen numero op zijn arm?
Hoofdstuk 1, deel 2 : Hij had genen numero op zijn arm?
Er was sinds de eerste kennismaking met meneer Fisher gelijk iets hechts ontstaan. Niet dat ik wekelijks op visite kwam of dat hij met mij als surrogaat grootvader-kleinzoon relatie uitstapjes met me deed of zo, maar het was geheel vrijblijvend een soort mentorschap.
Hij heeft mij in bepaald opzicht leren denken over "wat er zoal gezegd, gedacht en beweerd" wordt. En, voor zover ik mij herinner, hij heeft mij nooit of te nimmer iets voorgezegd, aangeleerd of zijn waarheid verkondigd. Behalve één ding: het land van god was een illegale bezetting. en als het woord "Israël" viel, was het direct : "Bezet Palestina dus!" Tegen mij zei het het vriendelijk interrumperende, tegen zijn klein dochters op barse toon waarop de twee gegarandeerd hun keel opentrokken. Toen de twee in 66 inderdaad 2 weken naar een kibboets gingen zei hij snerend: " Spijtig dat er geen nieuwe oorlog aan zit te komen, hadden ze kunnen oefenen als sirenes!"
Als elfjarige curieuzeneus zoals een nieuwsgierige jongen in Antwerpen heet, viel ik met mijn nieuwsgierige neus in de boter om het zo te stellen. Maar na onze kennismaking was hij behalve huisbaas ook een soort mentor geworden die niet de antwoorden op mijn vragen gaf maar via tegenvragen en hints mij naar mijn Winklers Prins Encyclopedie verwees en, de volgende keer als het ware overhorende weer verder hielp. Tussen bijna uitsluitend overlevenden van Auschwitz-Birkenau, Sobibor en Treblinka, was het mij die eerste zomer toen iedereen met opgestroopte mouwen rondliep, opgevallen dat al die joden een nummer op hun linker onderarm hadden. Maar toen op een hete juni dag meneer Fisher de huur kwam ophalen, zag ik dat hij géén nummer had. "Tiens?" dacht ik, "das toch raar, hij heeft genen nummero ???"
Inmiddels was het via zijn dochter die onder ons woonde, al doorverteld dat Pa eerst bij hun informeerde of Dannyke wel thuis was voor hij verder naar boven ging. En zo gebeurde het dat hij de hele namiddag bij haar bleef om telkens als de voordeur ging en er voetstappen op de trap klonken te informeren: Is'em dat? Maar ook als hij geen huur kwam ophalen, wilde hij op woensdag rond twaalf uur in de keuken "op post zijn" tot ik binnen was en "mijnen velo ging gareren" om dan naar beneden te gaan en mij toevallig in de gang of op de trap te treffen. En dan was het altijd iets in de zin van: "Ah, Danny manneke, wat toevallig. Ik wou u just vragen wat dat ge nu in de WP uitgevonden hebt." Het feit dat ik klaarblijkelijk e.e.a. opgezocht had was genoeg. Dan verontschuldigde hij zich dat hij eigenlijk nogal gepresseerd was, maar als ik nog iets te vragen had, moest ik het maar laten weten.
Maar het eigenlijke verhaal dat alles in gang zette was na de bewondering voor mijn Winklers Prins en madame Fisher's jeugdaspiraties voor theater, dus mijn vraag over die nummer tatoeages. Het ging als volgt:
De vraag die ik had toen ik bij de Fishers op bezoek was geweest was ik kort daarop vergeten. Als 11-jarige gaan er zoveel dingen door je hoofd, en toevallig zat ik dat weekend daarop in Oostende bij de Van Gelder's in de "Splendid's" waar ik als peuter al geregeld bij logeerde. Maar op een hete zomerdag, weken later, stond meneer Fisher voor de deur. "Ah Dannyke, hoe is het? Ja, is uw moeder thuis, 't is voor de huur hè." Ja, dat wist ik wel. Moeder liet mij de deur openen terwijl zij het geld ging pakken. Net toen moeder achter mij verscheen, vroeg ik: "Zeg meneer Fisher, ik heb u al een tijdje iets willen vragen! " terwijl ik achter mijn oor krapte. "Aha! Allez, vraagt dan maar hè!" zei hij bijna in zijn handen wrijvend. Moeder informeerde nog snel of hij niet gepresseerd was, het welk hij eigenlijk wel was, maar niet voor vragen van Danny. " wel meneer Fisher, als u ook een jood zijt, waarom hebt u dan genen numero op uwen arm?" Moeder liet verschrikt het geld vallen, riep : "Maar Danny! Wat vraagde gij nu???" en begon zich haastig stamelend te verontschuldigen terwijl ze het bundeltje briefjes van honderd frank opraapte en mij vervolgens en tik op mijn hoofd verkocht: "Waar haalde gij dàt nu uit!" Ik schrok me wezenloos! Zó had ik mijn moeder nog niet eerder meegemaakt. Maar meneer Fisher had geen krimp gegeven en begon moeder gerust te stellen. "Nee madam, das helemaal niet erg! Nee, nee, dat is ook niet frank en ook niet onbeleefd! Ah ja, da's zekers dat hij maar elf is! Ja, voilà, ge zegt het zelf al: hem valt van alles op en da's geen curiezeneuzerij maar opmerkzaamheid! Allez, als ik binnen mag komen zal ik het eens expliceren in zijn kamer, trekt u maar niks aan, 't is allemaal goed. We liepen naar mijn kamer ik in een drafje, om onze twee stoelen klaar te zetten, en moeder handenwringend achter meneer Fisher aan.
Hij kwam de kamer in, liep naar de boekenkast en keek met schuin hoofd de rij boven de Winkler Prins na. Hij haalde er een pocketboek uit en draaide zich om terwijl hij de achterkant inspecteerde. "Da's nieuw zien ik," zei hij met een oog de kamer rondkijkend en moeder observeerde die in de deuropening stond en nog steeds handenwringend der hoofd schudde. "zeg madam De Leeuw, hebt u het ook niet zo warm? Ik heb wel een beetje dorst eigenlijk" vervolgde hij terwijl hij de achterkant van Daan Zonderland's "Professor Zegellak en zijn koekoek" uitlas. Nee, ze had geen koude thee klaar staan. Ze kon het wel gaan maken, maar ja dat duurt wel even..."Och madam, ik zijn nog lange niet weg zenne, gaat maar gerust naar de keuken. Wij hebben al den tijd, nietwaar Dannyke?" zei hij met opgetrokken wenkbrauw, "Of moet gij ergens naartoe misschienst?". Ik vond het eigenlijk wel spannend worden. Het leek alsof hij moeder de kamer de kamer uit wilde hebben?! Hij kwam tegenover mij zitten nadat hij het boekje teruggezet had. "Hebt gij dat boek al uitgelezen? Ja? En was't plezant?" vroeg hij lachend, terwijl hij een zakdoek te voorschijn haalde om het zweet wat af te deppen. Ja het was heel plezant en ook wel leerzaam geweest want er kwamen allemaal nieuwe woorden in voor zoals een fata morgana, "luchtspiegeling". Ja ik had het opgezocht en nagekeken in de WP maar ik snapte nog altijd niet hoe dat nou precies werkte. "Hij lachte weer en zei: "Sommige dingen zijn ook moeilijk uit te leggen en nog moeilijker om te begrijpen. Maar à pro-pos, wat weet gij eigenlijk van Joden af?" kwam er achteraan. Nu moest ik weer achter mijn oor krabben. Tja, niet zoveel eigenlijk. Maar ik hoorde wel dikwijls zeggen dat iets een jodenstreek was en dat goeie katholieken soms razend werden als ge "Jood!" tegen hen zei... Meneer Fisher lachte ronduit! "En, wat is dan een Jodenstreek volgens u?" Ja dat is het nou juist, ik snap het nog altijd niet, maar het was altijd iets vals of slecht of zo. "Aha, ja... Dat schijnt zo te zijn hè? Vinde gij Joden slechte mensen?" vroeg hij quasi spottend, "En wat zijn goeie Katholieken volgens u?" Op het eerste antwoordde ik beslist en hoofdschuddende van niet, maar er ging mij een lichtje op: "Ja, volgens ons ma zijn goeie Katholieken zwartzakken die aan het oost front zaten." zei ik lachend. Meneer Fisher tuitte zijn lippen, trok even aan zijn neus en vroeg, "En weet gij dan wat zwartzakken en het oostfront zijn?" Volgens ons ma dus goeie Katholieken, maar dat was een cirkelredenering! meneer Fisher keek verrast op: "Een cirkelredenering zegt gij?" Ja, zoiets gelijk als wat er het eerste was, het kieken of het ei. Dat was ik toevallig tegengekomen in de WP en zag gelijk dat ons ma dus een cirkelredenering had. Maar van die zwartzakken had ik al dikwijls gehoord in de verhalen die verteld werden over den oorlogstijd, dat waren de vijanden van de Witte Brigade, en daar zaten die van ons bij... ".
Meneer Fisher was een en al oor geworden. Geïnteresseerd begon hij mij te vragen wat ik dan wel of niet over de oorlog wist te vertellen. Oh, maar daar had ik al heel wat over gelezen in de WP! Maar niet alles hoor! Dat is zovéél met zoveel verwijzingen. Soms stonden er wel 10 verwijzingen in één kolom en zo raakte ik iedere keer weer ergens anders in terecht. Van de eerste oorlog tot de A-bom op Japan en van D-Day naar de Vliegende bommen die hier overal gevallen zijn. Over dat laatste heb ik alles gelezen en ik heb zelfs op een oud plan van Antwerpen overal aangekruist met een 1 of 2 waar ze gevallen zijn! "Alez gij? Echtig waar?" vroeg meneer Fisher, "laat eens zien!" Triomfantelijk haalde ik het plan uit de boekenkast dat meneer Fisher met bewondering bekeek. Over Duitsland? Ja natuurlijk, Hitler was de Führer geworden in 33 en heeft zelfmoord gepleegd in zijn bunker toen de Russen en de Amerikanen aan het winnen waren. En ze riepen altijd Sieg Heil! Net op dat moment kwam moeder de kamer binnen die gelijk weer zowat een appelflauwte kreeg. "Watte?! Wat roepte gij daar nu?!! Danny!!! Maar meneer Fisher, hij weet niet wat hij zegt zenne!" meneer Fisher stond op en zei: "Welnee madam! Hij weet juist heel goed wat hij zegt!" Moeder stamelde: "Maar dat wil ik niet in mijn huis horen zeggen. Nooit!" Hij nam geruststellend haar hand en verklaarde: "hij is aan het vertellen wat hij van den oorlog weet en hij weet er veel van, heel veel zelfs, u kunt fier op hem zijn! En hij heeft veel van u geleerd ook nog!" Moeder was even uit het veld geslagen. "Fier? Van mij geleerd?" ze keek mij beduusd aan. "Gijlie waart toch bij de Witte brigade enzo, nietwaar?". "Ah? Zo? De witte brigade... Ja, ja, dat heeft hij wel gehoord... Enzo... Ja, nee, dan is't wel goed... Ik wilde vragen of u suiker in uwen kouden thee wilt... Hij is bijna gereed... Maar toch wil ik hem dat niet horen roepen, en de vensters staan open ook nog, wat moeten de buren dan wel niet denken?" Meneer Fisher lachte. "Ja, ook dat nog. haha. Trekt u daar maar niks van aan zenne, ze weten dat ik hier zijn. Maar laat ons nu maar want we waren juist op weg naar interessante vragen."
"Laat eens zien'" zei hij terwijl hij even een WP uit de rij haalde en doorbladerde. Hij glimlachte terwijl hij snel iets doorkeek, het boek terugzette en een ander uit de rij haalde. Met getuite lippen overzag hij weer een paar bladzijden, knikte en schudde zijn hoofd om dan weer met een "hum-hum, ja" een bedenkelijk gezicht te trekken en weer te knikken. Net toen ik wilde vragen wat hij daar las, kwam moeder met de thee binnen. Hij klapte het boek dicht, zette het terug, en kwam bij ons staan. "Ziet madame, dat gaat deugd doen met die hitte." Hij nam een paar slokken en informeerde "Darjeeling?" Moeder keek hem niet begrijpend aan, en ik antwoordde: "Nee, pickwick Ceylon. Ik heb eens Darjeeling meegebracht en die moest ze niet hebben." Nu was het moeder duidelijk. Meneer Fisher dronk zijn glas leeg en zei: "Oi? Verdekke, is het nu al zó laat ineens? Ja, dan moet ik er toch mee weg zijn, en met dat schoon weer is't zonde voor Danny om nu binnen te zitten. Mag ik de huishuur van u madame, dan schrijf ik de reçu uit." zei hij terwijl hij zijn pen en kwitantieboekje te voorschijn haalde. Moeder liep terug naar de keuken waar het geld was gebleven en hij scheurde achter uit het boekje een kwitantiebriefje waarop hij snel een paar woorden schreef, het dubbelvouwde en snel in mijn hemdzakje stopte. "Voor later vanavond of zo," zei hij met een knipoog, " en dat eerste over vroeger moet ge niet allemaal lezen over heel lang geleden, dat moet gij later maar eens doen. Eens zien, een, twee...en dat is 1100, heel juist! En hier is uwe reçu. Alez, madame De Leeuw, tot ziens en merci voor de kouwe thee! Die was heel goed. En Danny, als ge van de week nog iets wilt vragen en nazien, dan vraagt ge het maar hè." Hij liet zich voorgaan richting voordeur, gat nog een knipoog, en op de drempel verzekerde hij mijn moeder: "U moogt fier zijn op uwen zoon zenne!". Ik hoorde haar half fluisterend vragen : "Maar wat hebt u hem nu van alles verteld, over euh, .... van daarstraks?" Hij antwoordde: "Nikske madam, ik vertel hem niks van alles. Hij gaat dat zelf wel uitvinden. En als er bij hem vragen opkomen, en dat zal wel, dan zal hij het mij wel komen vragen. Alles op zijnen tijd. Zijt maar niet ongerust! Allez, dada hè, tot ziens."
Even later kwam moeder de kamer binnen, enigszins aarzelend. Ze besloot af te ruimen en vroeg tussen neus en lippen door: "Wat heeft meneer Fisher nu verteld eigenlijk?". Ik antwoordde hoofdschuddend: "Hij heeft niks verteld, alleen maar vragen gesteld over wat ik van den oorlog wist." "Ja, ja, ik weet het, ik dat gehoord, maar ik wil dat soort dingen niet meer in mijn huis horen!" zei ze geïrriteerd terwijl ze ons nog een glas inschonk." We schrokken allebei toen vader plots in de kamer stond "Wat is hier gebeurt? De deur stond open en meneer Fisher kwam ik op den trap tegen." Moeder nam de glazen en liep naar de keuken zeggende dat meneer Fisher de huur kwam halen en dat ik een paar ambetante vragen had. Hij keek mij aan, ik haalde mijn schouders op, nee schuddend, waarop hij een veelbetekenend "Ah zo...." verzuchte en een scheve mond trok, zoals altijd als hij vond dat die van ons weer aan het zeveren was.
Ik zette de radio aan en haalde het briefje uit mijn borstzakje. Er stond: Jodendom -> vervolging. Bij de WP aangekomen hoorde ik vader roepen of ik zin had om te gaan zwemmen. Yes! Ik stopte het briefje in het boek uitstekend mezelf afvragend waarom ik zelf niet op het idee gekomen was om onder Joden of Joods geloof of zo te gaan kijken. Ja, ik kan niet overal aan denken natuurlijk. Maar vervolging? Nu was ik wel nieuwsgierig geworden, vervolging. Zou dat dan iets met die getatoeëerde nummers te maken hebben?
(wordt vervolgt) first draft 26 april 2012.
Er was sinds de eerste kennismaking met meneer Fisher gelijk iets hechts ontstaan. Niet dat ik wekelijks op visite kwam of dat hij met mij als surrogaat grootvader-kleinzoon relatie uitstapjes met me deed of zo, maar het was geheel vrijblijvend een soort mentorschap.
Hij heeft mij in bepaald opzicht leren denken over "wat er zoal gezegd, gedacht en beweerd" wordt. En, voor zover ik mij herinner, hij heeft mij nooit of te nimmer iets voorgezegd, aangeleerd of zijn waarheid verkondigd. Behalve één ding: het land van god was een illegale bezetting. en als het woord "Israël" viel, was het direct : "Bezet Palestina dus!" Tegen mij zei het het vriendelijk interrumperende, tegen zijn klein dochters op barse toon waarop de twee gegarandeerd hun keel opentrokken. Toen de twee in 66 inderdaad 2 weken naar een kibboets gingen zei hij snerend: " Spijtig dat er geen nieuwe oorlog aan zit te komen, hadden ze kunnen oefenen als sirenes!"
Als elfjarige curieuzeneus zoals een nieuwsgierige jongen in Antwerpen heet, viel ik met mijn nieuwsgierige neus in de boter om het zo te stellen. Maar na onze kennismaking was hij behalve huisbaas ook een soort mentor geworden die niet de antwoorden op mijn vragen gaf maar via tegenvragen en hints mij naar mijn Winklers Prins Encyclopedie verwees en, de volgende keer als het ware overhorende weer verder hielp. Tussen bijna uitsluitend overlevenden van Auschwitz-Birkenau, Sobibor en Treblinka, was het mij die eerste zomer toen iedereen met opgestroopte mouwen rondliep, opgevallen dat al die joden een nummer op hun linker onderarm hadden. Maar toen op een hete juni dag meneer Fisher de huur kwam ophalen, zag ik dat hij géén nummer had. "Tiens?" dacht ik, "das toch raar, hij heeft genen nummero ???"
Inmiddels was het via zijn dochter die onder ons woonde, al doorverteld dat Pa eerst bij hun informeerde of Dannyke wel thuis was voor hij verder naar boven ging. En zo gebeurde het dat hij de hele namiddag bij haar bleef om telkens als de voordeur ging en er voetstappen op de trap klonken te informeren: Is'em dat? Maar ook als hij geen huur kwam ophalen, wilde hij op woensdag rond twaalf uur in de keuken "op post zijn" tot ik binnen was en "mijnen velo ging gareren" om dan naar beneden te gaan en mij toevallig in de gang of op de trap te treffen. En dan was het altijd iets in de zin van: "Ah, Danny manneke, wat toevallig. Ik wou u just vragen wat dat ge nu in de WP uitgevonden hebt." Het feit dat ik klaarblijkelijk e.e.a. opgezocht had was genoeg. Dan verontschuldigde hij zich dat hij eigenlijk nogal gepresseerd was, maar als ik nog iets te vragen had, moest ik het maar laten weten.
Maar het eigenlijke verhaal dat alles in gang zette was na de bewondering voor mijn Winklers Prins en madame Fisher's jeugdaspiraties voor theater, dus mijn vraag over die nummer tatoeages. Het ging als volgt:
De vraag die ik had toen ik bij de Fishers op bezoek was geweest was ik kort daarop vergeten. Als 11-jarige gaan er zoveel dingen door je hoofd, en toevallig zat ik dat weekend daarop in Oostende bij de Van Gelder's in de "Splendid's" waar ik als peuter al geregeld bij logeerde. Maar op een hete zomerdag, weken later, stond meneer Fisher voor de deur. "Ah Dannyke, hoe is het? Ja, is uw moeder thuis, 't is voor de huur hè." Ja, dat wist ik wel. Moeder liet mij de deur openen terwijl zij het geld ging pakken. Net toen moeder achter mij verscheen, vroeg ik: "Zeg meneer Fisher, ik heb u al een tijdje iets willen vragen! " terwijl ik achter mijn oor krapte. "Aha! Allez, vraagt dan maar hè!" zei hij bijna in zijn handen wrijvend. Moeder informeerde nog snel of hij niet gepresseerd was, het welk hij eigenlijk wel was, maar niet voor vragen van Danny. " wel meneer Fisher, als u ook een jood zijt, waarom hebt u dan genen numero op uwen arm?" Moeder liet verschrikt het geld vallen, riep : "Maar Danny! Wat vraagde gij nu???" en begon zich haastig stamelend te verontschuldigen terwijl ze het bundeltje briefjes van honderd frank opraapte en mij vervolgens en tik op mijn hoofd verkocht: "Waar haalde gij dàt nu uit!" Ik schrok me wezenloos! Zó had ik mijn moeder nog niet eerder meegemaakt. Maar meneer Fisher had geen krimp gegeven en begon moeder gerust te stellen. "Nee madam, das helemaal niet erg! Nee, nee, dat is ook niet frank en ook niet onbeleefd! Ah ja, da's zekers dat hij maar elf is! Ja, voilà, ge zegt het zelf al: hem valt van alles op en da's geen curiezeneuzerij maar opmerkzaamheid! Allez, als ik binnen mag komen zal ik het eens expliceren in zijn kamer, trekt u maar niks aan, 't is allemaal goed. We liepen naar mijn kamer ik in een drafje, om onze twee stoelen klaar te zetten, en moeder handenwringend achter meneer Fisher aan.
Hij kwam de kamer in, liep naar de boekenkast en keek met schuin hoofd de rij boven de Winkler Prins na. Hij haalde er een pocketboek uit en draaide zich om terwijl hij de achterkant inspecteerde. "Da's nieuw zien ik," zei hij met een oog de kamer rondkijkend en moeder observeerde die in de deuropening stond en nog steeds handenwringend der hoofd schudde. "zeg madam De Leeuw, hebt u het ook niet zo warm? Ik heb wel een beetje dorst eigenlijk" vervolgde hij terwijl hij de achterkant van Daan Zonderland's "Professor Zegellak en zijn koekoek" uitlas. Nee, ze had geen koude thee klaar staan. Ze kon het wel gaan maken, maar ja dat duurt wel even..."Och madam, ik zijn nog lange niet weg zenne, gaat maar gerust naar de keuken. Wij hebben al den tijd, nietwaar Dannyke?" zei hij met opgetrokken wenkbrauw, "Of moet gij ergens naartoe misschienst?". Ik vond het eigenlijk wel spannend worden. Het leek alsof hij moeder de kamer de kamer uit wilde hebben?! Hij kwam tegenover mij zitten nadat hij het boekje teruggezet had. "Hebt gij dat boek al uitgelezen? Ja? En was't plezant?" vroeg hij lachend, terwijl hij een zakdoek te voorschijn haalde om het zweet wat af te deppen. Ja het was heel plezant en ook wel leerzaam geweest want er kwamen allemaal nieuwe woorden in voor zoals een fata morgana, "luchtspiegeling". Ja ik had het opgezocht en nagekeken in de WP maar ik snapte nog altijd niet hoe dat nou precies werkte. "Hij lachte weer en zei: "Sommige dingen zijn ook moeilijk uit te leggen en nog moeilijker om te begrijpen. Maar à pro-pos, wat weet gij eigenlijk van Joden af?" kwam er achteraan. Nu moest ik weer achter mijn oor krabben. Tja, niet zoveel eigenlijk. Maar ik hoorde wel dikwijls zeggen dat iets een jodenstreek was en dat goeie katholieken soms razend werden als ge "Jood!" tegen hen zei... Meneer Fisher lachte ronduit! "En, wat is dan een Jodenstreek volgens u?" Ja dat is het nou juist, ik snap het nog altijd niet, maar het was altijd iets vals of slecht of zo. "Aha, ja... Dat schijnt zo te zijn hè? Vinde gij Joden slechte mensen?" vroeg hij quasi spottend, "En wat zijn goeie Katholieken volgens u?" Op het eerste antwoordde ik beslist en hoofdschuddende van niet, maar er ging mij een lichtje op: "Ja, volgens ons ma zijn goeie Katholieken zwartzakken die aan het oost front zaten." zei ik lachend. Meneer Fisher tuitte zijn lippen, trok even aan zijn neus en vroeg, "En weet gij dan wat zwartzakken en het oostfront zijn?" Volgens ons ma dus goeie Katholieken, maar dat was een cirkelredenering! meneer Fisher keek verrast op: "Een cirkelredenering zegt gij?" Ja, zoiets gelijk als wat er het eerste was, het kieken of het ei. Dat was ik toevallig tegengekomen in de WP en zag gelijk dat ons ma dus een cirkelredenering had. Maar van die zwartzakken had ik al dikwijls gehoord in de verhalen die verteld werden over den oorlogstijd, dat waren de vijanden van de Witte Brigade, en daar zaten die van ons bij... ".
Meneer Fisher was een en al oor geworden. Geïnteresseerd begon hij mij te vragen wat ik dan wel of niet over de oorlog wist te vertellen. Oh, maar daar had ik al heel wat over gelezen in de WP! Maar niet alles hoor! Dat is zovéél met zoveel verwijzingen. Soms stonden er wel 10 verwijzingen in één kolom en zo raakte ik iedere keer weer ergens anders in terecht. Van de eerste oorlog tot de A-bom op Japan en van D-Day naar de Vliegende bommen die hier overal gevallen zijn. Over dat laatste heb ik alles gelezen en ik heb zelfs op een oud plan van Antwerpen overal aangekruist met een 1 of 2 waar ze gevallen zijn! "Alez gij? Echtig waar?" vroeg meneer Fisher, "laat eens zien!" Triomfantelijk haalde ik het plan uit de boekenkast dat meneer Fisher met bewondering bekeek. Over Duitsland? Ja natuurlijk, Hitler was de Führer geworden in 33 en heeft zelfmoord gepleegd in zijn bunker toen de Russen en de Amerikanen aan het winnen waren. En ze riepen altijd Sieg Heil! Net op dat moment kwam moeder de kamer binnen die gelijk weer zowat een appelflauwte kreeg. "Watte?! Wat roepte gij daar nu?!! Danny!!! Maar meneer Fisher, hij weet niet wat hij zegt zenne!" meneer Fisher stond op en zei: "Welnee madam! Hij weet juist heel goed wat hij zegt!" Moeder stamelde: "Maar dat wil ik niet in mijn huis horen zeggen. Nooit!" Hij nam geruststellend haar hand en verklaarde: "hij is aan het vertellen wat hij van den oorlog weet en hij weet er veel van, heel veel zelfs, u kunt fier op hem zijn! En hij heeft veel van u geleerd ook nog!" Moeder was even uit het veld geslagen. "Fier? Van mij geleerd?" ze keek mij beduusd aan. "Gijlie waart toch bij de Witte brigade enzo, nietwaar?". "Ah? Zo? De witte brigade... Ja, ja, dat heeft hij wel gehoord... Enzo... Ja, nee, dan is't wel goed... Ik wilde vragen of u suiker in uwen kouden thee wilt... Hij is bijna gereed... Maar toch wil ik hem dat niet horen roepen, en de vensters staan open ook nog, wat moeten de buren dan wel niet denken?" Meneer Fisher lachte. "Ja, ook dat nog. haha. Trekt u daar maar niks van aan zenne, ze weten dat ik hier zijn. Maar laat ons nu maar want we waren juist op weg naar interessante vragen."
"Laat eens zien'" zei hij terwijl hij even een WP uit de rij haalde en doorbladerde. Hij glimlachte terwijl hij snel iets doorkeek, het boek terugzette en een ander uit de rij haalde. Met getuite lippen overzag hij weer een paar bladzijden, knikte en schudde zijn hoofd om dan weer met een "hum-hum, ja" een bedenkelijk gezicht te trekken en weer te knikken. Net toen ik wilde vragen wat hij daar las, kwam moeder met de thee binnen. Hij klapte het boek dicht, zette het terug, en kwam bij ons staan. "Ziet madame, dat gaat deugd doen met die hitte." Hij nam een paar slokken en informeerde "Darjeeling?" Moeder keek hem niet begrijpend aan, en ik antwoordde: "Nee, pickwick Ceylon. Ik heb eens Darjeeling meegebracht en die moest ze niet hebben." Nu was het moeder duidelijk. Meneer Fisher dronk zijn glas leeg en zei: "Oi? Verdekke, is het nu al zó laat ineens? Ja, dan moet ik er toch mee weg zijn, en met dat schoon weer is't zonde voor Danny om nu binnen te zitten. Mag ik de huishuur van u madame, dan schrijf ik de reçu uit." zei hij terwijl hij zijn pen en kwitantieboekje te voorschijn haalde. Moeder liep terug naar de keuken waar het geld was gebleven en hij scheurde achter uit het boekje een kwitantiebriefje waarop hij snel een paar woorden schreef, het dubbelvouwde en snel in mijn hemdzakje stopte. "Voor later vanavond of zo," zei hij met een knipoog, " en dat eerste over vroeger moet ge niet allemaal lezen over heel lang geleden, dat moet gij later maar eens doen. Eens zien, een, twee...en dat is 1100, heel juist! En hier is uwe reçu. Alez, madame De Leeuw, tot ziens en merci voor de kouwe thee! Die was heel goed. En Danny, als ge van de week nog iets wilt vragen en nazien, dan vraagt ge het maar hè." Hij liet zich voorgaan richting voordeur, gat nog een knipoog, en op de drempel verzekerde hij mijn moeder: "U moogt fier zijn op uwen zoon zenne!". Ik hoorde haar half fluisterend vragen : "Maar wat hebt u hem nu van alles verteld, over euh, .... van daarstraks?" Hij antwoordde: "Nikske madam, ik vertel hem niks van alles. Hij gaat dat zelf wel uitvinden. En als er bij hem vragen opkomen, en dat zal wel, dan zal hij het mij wel komen vragen. Alles op zijnen tijd. Zijt maar niet ongerust! Allez, dada hè, tot ziens."
Even later kwam moeder de kamer binnen, enigszins aarzelend. Ze besloot af te ruimen en vroeg tussen neus en lippen door: "Wat heeft meneer Fisher nu verteld eigenlijk?". Ik antwoordde hoofdschuddend: "Hij heeft niks verteld, alleen maar vragen gesteld over wat ik van den oorlog wist." "Ja, ja, ik weet het, ik dat gehoord, maar ik wil dat soort dingen niet meer in mijn huis horen!" zei ze geïrriteerd terwijl ze ons nog een glas inschonk." We schrokken allebei toen vader plots in de kamer stond "Wat is hier gebeurt? De deur stond open en meneer Fisher kwam ik op den trap tegen." Moeder nam de glazen en liep naar de keuken zeggende dat meneer Fisher de huur kwam halen en dat ik een paar ambetante vragen had. Hij keek mij aan, ik haalde mijn schouders op, nee schuddend, waarop hij een veelbetekenend "Ah zo...." verzuchte en een scheve mond trok, zoals altijd als hij vond dat die van ons weer aan het zeveren was.
Ik zette de radio aan en haalde het briefje uit mijn borstzakje. Er stond: Jodendom -> vervolging. Bij de WP aangekomen hoorde ik vader roepen of ik zin had om te gaan zwemmen. Yes! Ik stopte het briefje in het boek uitstekend mezelf afvragend waarom ik zelf niet op het idee gekomen was om onder Joden of Joods geloof of zo te gaan kijken. Ja, ik kan niet overal aan denken natuurlijk. Maar vervolging? Nu was ik wel nieuwsgierig geworden, vervolging. Zou dat dan iets met die getatoeëerde nummers te maken hebben?
(wordt vervolgt) first draft 26 april 2012.
maandag 16 april 2012
H.1- dubbel kosjer luchtalarm op zondag, zomer 1964
Conclusies. Hoe trek je die?
Als jong kind moest ik in Antwerpen vaak horen "wat een jodenstreek, zeg!". Als ik later alsnog navroeg wat men bedoelde, kreeg ik de (vermeende) feiten nog eens te horen, zonder dat het mij duidelijk werd wat er dan specifiek Joods aan was. Maar als er op het schoolplein eens flink mot was, bleek het de ultieme belediging te zijn als er "vuile jood!!!" geroepen werd. Tot complete razernij wilde dat soms leiden "Ik zijn nen goeie katholiek!!!" werd er histerisch en in tranen teruggegild. Als 10 jarige snapte ik niet goed wat er dan aan de hand was. Bij navraag bij mijn moeder kreeg ik een antwoord in de zin van : "Ah, hij is een goeie Katholiek; ja ja, dat waren alle Oost-frontstrijders." En wie waren dan die Oostfront-rijders dan? "Ja, van die goeie katholieken dus." Mijn moeder stimuleerde mij wel altijd in het stellen van vragen. En doorgaans kwam er dan ook een uitleg met alle verwijzingen zoals dat in een encyclopedie te vinden is.
Dat was waarschijnlijk een van mijn eerste conclusies, zelfs al op 4 jarige leeftijd: als je een vraag beantwoord krijgt, krijg je er 3 nieuwe bij. Ook mijn vader was altijd blij met vragen, vooral als het over "toendertijds" of over "vroeger" ging. En hij kon er gepassioneerd op ingaan met beschrijvingen,allez, letterlijk in geuren en kleuren. Ik zag er de complete Walt Disne,y film bij. Maar op een daaropvolgende "waarom...?"-vraag moest hij soms bekennen het niet te weten. Misschien weet ons ma het wel, leek mij dan logisch. Want als vader iets vertelde, wist moeder altijd nog wat toe te voegen of, en dat was toch vreemd, vertelde ze iets totaal, maar dan ook totáál anders. Dat was waarschijnlijk mijn 2e conclusie: al is het antwoord nog zo mooi, interessant of begrijpelijk logisch; blijkbaar zijn er 2 totaal verschillende antwoorden mogelijk op een simpele vraag. Maar al snel gebeurde het dat als vader 3 zinnen gezegd had, moeder hem onderbrak met woorden als : "Maar allez zeg, hoe komt gij dáár nu bij??? Het zit zo: ....! Voilà!", waarop vader dan hoofdschuddend repliceerde: "Gij ziet ze vliegen zekers? Toen in dàt jaar, het jaar vóórdat ons Marie trouwde, toen......! Nu gij!" "Maar bij lange niet!" "zeker weten want....". En ja, soms gebeurde het dat de ene of de andere plots zei: "Aaaah ja, ja nu da'ge het zegt, das juist... Nu weet ik het weer." Dat was waarschijnlijk mijn 3e conclusie : als mensen zich iets willen herinneren helpt het als er nog iemand bij is. Maar ik moest al snel ook tot een 4e conclusie komen : als 2 mensen iets totaal anders menen te weten, moet er een van de twee of liegen of zot zijn. Want dat roepen ze ook tegen elkaar. Ik herinner mij nog goed dat ik eens met een vraag aan kwam zetten - niet meer welke vraag - waarbij moeder èn vader elkaar aankeken tot de een dan zei: "Awel, expliceert het maar." Waarop de ander dan weer terugzei: "Bijlange niet, doet gij maar. Gij weet dat toch." en na enig "Na U!" achtig geaarzel ze beiden mij het antwoord schuldig moesten blijven.
Tegenwoordig krijgen kinderen verjaardags- of kerstcadeaus die zelfs naar mijn smaak overdreven zijn. Maar anno 1963 kregen kinderen een pop, een bal, misschien een fiets maar altijd iets dat voor dat moment was. En blij dat die kinderen waren! Nou kreeg ik ook wel speelgoed maar voor mijn 10 e verjaardag kreeg ik iets waarvan mijn vriendjes sprakeloos werden. Dat waren ze meestal niet van de cadeaus die ik kreeg en met veel "Ooh! Amaai zeg! Mag ik ook eens ....?" of met jalousie bekeken werden. Maar op mijn 10e verjaardag keken ze verbijsterd en daarna bijna met medelijden vragend of er ook niks anders bij was. Vol trots had ik hen de 24 delige Winkler Prins encyclopedie met 5 delen het Jaar en een abonnement op de komende 5 Het Jaar. Wat ik daar dan mee moest? Nou, antwoorden op mijn vragen vinden natuurlijk! En kijk eens: Antwerpen!!! Hela zeg! Wisten zij dat de nieuwe havendokken helemaal tot aan Holland zouden gaan? Dat wist ik ook niet maar nu wel! Schaapachtig stonden de vriendjes daar in stilzwijgen tot het plots klonk: "Zeg, 't is schoon weer, zullen we buiten gaan spelen mannen? Danny, komt gij ook mee?". En roef, weg waren zij! Dat was dus mijn volgende conclusie: al was dat het kostbaarste, en ook duurste, cadeau dat ik mij kon voorstellen, het is maar wat men ervan vind. Mijn vriendjes vonden het niks, de familieleden en kennissen vonden het gek dat ik zo'n duur cadeau kreeg op mijn 10e. "Ja, als em 18 is en zou gaan studeren, en dan nog...". Mijn ouders noemden het "Een goed investement" er daarbij, Danny was er heel content mee! "Wat is investement eigenlijk Pa?" Hij moest even achter zijn oren krabben en zei toen, ja da's frans natuurlijk. Zoekt eens op onder "investeringen". .... Interventie, In.... Investering! Aah zo! ... Toch was er iets jammer. Niemand anders was geïnteresseerd in die boeken. Visites vonden het wel "heel chique staan" maar niemand die iets moest of wilde opzoeken.
Kort na mijn verjaardag moesten we onverwachts verhuizen. En we verhuisden nu naar het jodenkwartier. Het zou ruim een jaar duren, tot midden zomer 1964, eer de Winkler Prins bijna constant in gebruik was.
Meneer Fisher, de huisbaas, kwam eens zien hoe mijn kamer er uit zag. "Awel, das een schoon kamer zeg! En eu, die Winkler Prins, is die ook van u? Ah, maar dan verstaan ik waarom ze u "dien kleine advocaat" noemen Danny! Vandaar dat gij zoveel weet naar het schijnt!". Dat was de eerste persoon die het interessant vond dat er een WP stond en geen voetbal affiches en van die rommel die andere jongens van 11 hadden. ". De dochter van meneer Fisher, madam Sharf, stond de volgende dag in de overloop met mijn moeder te praten. "Ja madam, uwen zoon heeft nogal indruk gemaakt op ons vader. Hij heeft het de hele dag over niks anders gehad dan "en dien Danny zus, en Danny zo, dat de meisjes er genoeg van kregen, haha". "Ja, ja, " vervolgde ze tegen mij, "Gij kunt volgens mij geen kwaad nie meer doen bij hem! Dus ge zijt gevraagd om eens rap bij hun langs te komen want mijn moeder is nu ook heel curieus geworden naar u, en zij heeft nogal moeite met de trap, ziet ge." Dat beloofde ik en boven aangekomen hoorde ik haar vervolgen: "Maar ja, hij heeft zijnen enigen zoon verloren toen mijn broer zo oud als Danny was, en spijtig genoeg heeft hij alleen 3 kleindochters gekregen. En derbij, zijn vader was rechter! Dus ja, dien Danny moet zeker advocaat worden, want dien naam heeft hem niet gestolen hè, Dan-I-El, en dan ook zo beleefd..... " de deur viel in het slot. Zo...? 't was mij niet opgevallen dat ik zo in de smaak gevallen was bij meneer Fisher gisteren. Omgekeerd, ik was zo blij dat hij het wel interessant vond wat er allemaal in mijn kamer stond.
De visite bij de Fishers volgde op zondag en madame Fisher was echt een lieve bomma-achtige vrouw. De thee en de koekskes waren heel lekker alleen was het een heel donker huis. Vol met boeken maar zelfs geen enkel plantje. En ze had me toch een paar van die heel ouderwetse bijous! Zo van die ge in het museum kunt zien of in de Winkler Prins zoals die Engelse kroon juwelen enzo; niet zoals hier ge hier overal in de etalages ziet liggen. Maar ze ziet ook niet zo goed en ik moest op haar schoot komen zitten zodat ze me eens goed kon bezien. Amaai! Ze bleef maar zeggen "oh wat een schoon manneke" en over mijn haar strelen. Gelukkig wou meneer Fisher mij 't een en 't ander aan boeken laten zien, want dat gestreel over mijnen kop zo, dat was ik niet gewoon. Maar, eigenaardig wel, plots werd er gebeld, en juist toen meneer Fisher mij iets speciaals wilde laten zien, stonden de twee oudsten van beneden in de kamer! Ja ze hadden gehoord dat ik op visite zou gaan en dus waren zij ook maar eens langs gekomen. Meneer Fisher mompelde iets in Jiddisch waarop de twee weer eens gingen gillen. Ja, ik hoor ze dagelijks gillen beneden ons, maar in dezelfde kamer... Ik verschoot gelijk iet. Het leek zelfs wel alsof ze om beurten om het hardst gingen gillen. "Mensenlief zeg, met twee van die in huis hebt ge geen alarm nodig, " zei mijn vader al een paar dagen na de verhuizing, "als die hunne claxon aanzetten, blijven de mensen in straat soms staan om te zien waar dat lawijt vandaan komt." Enfin, madam Fisher kwam bemoederend de meiskes over hun bol strelen, en het luchtalarm hield op. Ze namen plaats aan de tafel om op de stoel met hun benen te kunnen bengelen terwijl ze naar hun knieën keken. Madam had al thee geschonken en kwam met de koekskes langs. Er werd door beiden bedenkelijk gekeken en de oudste nam er eentje om na eerst besnuffeld en dan met muizentandjes beknabbeld te hebben, hoofdschuddend en grimassen trekkend op tafel gelegd te worden. Ik bedacht een volgende conclusie: ge kunt beter twee Danny's dan 1 van hun op visite krijgen. Madam Fisher ging weer verder met mij - als schoon manneke-te bevragen: "En gij wilt later advocaat worden hoor ik?" De meisjes slaakten een gilletje maar dan van de lach dit keer en antwoorden: "Non, non, non! Il fait le theatre! hihihihihii!" Enigszins verbaasd over haar bril kijkend vroeg ze : "Oh ja? Echtig waar?" En met groeiend enthousiasme : "Theater? Aan het toneel? Oh ja? Allez, gij, serieus? Ja c'est, dat wou ik toen ik jong was ook zo graag. Ooooh wat had ik dat graag gedaaan.. Maar mijn ouders! Goh! Daar was zelfs nog geen denken aan! Gien sprake van! Nee, en dan wilde ik ook nog zo graag danseres worden! Amaai amaai zenne! Maar ja, dat was juist na den oorlog van 14-18 ." De oudste onderbrak met op hoge en beetje bekakte toon : "Nous, nous allons travailler dans un Kibboutz en Israël!" en beiden knikten naar elkaar. Meneer Fisher hapte naar adem en zei : "Wat zegde gij daar? Bezet Palestina bedoelde gij!".
Whoeaaaaaaaaaaaaaaaaaa.... x2. Totáál luchtalarm op klaarlichte zondag! Waar ze die adem vandaan haalden, Just mag het weten. Formidabel dat het zonder micro en haut-parleurs zó hard kon klinken. Daarbij gingen ze beiden eerst nog eens staan stampvoeten zodat alle porseleinen kopjes en het kristal in de kast stonden te rinkelen. Het aangeknabbelde koekje vloog opeens ergens heen - waarbij het duidelijk was dat er geen aankomend tennistallent aanwezig was, maar vervolgens werd wel twee maal tegelijk het record hink-stap-sprong met aanhoudende sirene gevestigd -en werd vervolgens de deur, bijna uit de hengsels vliegend, met een enorme rotklap achter hen dichtgetrokken werd. "Mais chou-chou toch! Alez, alez. " verzuchtte madame Fisher tegen haar man die blijkbaar stoom uit zijn oren liet ontsnappen en repliqueerde: "Ze weten het maar al te goed! Maar dat is die vervloekte rot school! Die doen daar niks anders dan die kinders te hersenspoelen!" Nu ben ik doorgaans niet op mijn mondje gevallen en zeker niet verlegen om vragen te stellen, maar het duizelde me een beetje. Ook al vanwege het oorverdovende alarm dat geklonken had, waardoor ik een paar keer moest slikken, maar vooral om wat er zich hier afgespeeld had. Ik snapte er niets van! Ik kon op dat moment zelfs geen conclusies trekken. Madame Fisher wisselde een paar zuchtende woorden in het Jiddish uit waarop hij schouderophalend wat terug knorde. "En povre petit Danny, zeide verschoten mijn manneken, ge ziet een bitche wittekes vind ik. Allez, 't is zekers tijd om naar huis te gaan. Ge moet nog maar eens terug komen om over het toneel te klappen." zei ze waarop hij repliekerde, "maar dat hun dan wel buiten blijven." Afscheid nemende voegde meneer Fisher toe: "Trekt u maar niks van hun aan zenne, ze zijn altijd zo, maar dat zulde wel verstaan hè, want die hun kweeken gaan elken dag wel efkens op volle petrole open hè! Als ge thuis zijt moet ge maar in uwen Winkler Prins maar naar >>Palestina<< gaan." Madam sputterde: "Oi, chouke toch! Dat jonk is toch nog maar elf!!!" "Ja ja," verzekerde hij, " en slim genoeg en daarbij, hij kan niet vroeg genoeg de feiten leren kennen. En met de Winkler Prins zal hij in ieder geval geen zionistische propaganda tegen komen, allez, nóg niet." Onderweg naar huis trok ik een conclusie : mijn vader zegt altijd: " 'Ne mens is nooit te oud om te leren!" En meneer Fisher zegt dat ik niet jong genoeg kan zijn om... Dus? Daar moet ik eens over nadenken. Verdorie,dacht ik plots terwijl de sleutel in het splinternieuwe Yale-slotgat gleed, door al dat gegil van die twee halve garen ben ik vergeten te vragen wat ik nu speciaal had willen vragen: als hij ook een jood is, waarom heeft hij dan géén nummer op zijn arm zoals alle anderen? Maar volgende week zaterdag, nee zondag, komt hij toch bij ons om de huishuur op te halen.
Wordt vervolgt. 16-04-12. First draft. Edit 23.15
Als jong kind moest ik in Antwerpen vaak horen "wat een jodenstreek, zeg!". Als ik later alsnog navroeg wat men bedoelde, kreeg ik de (vermeende) feiten nog eens te horen, zonder dat het mij duidelijk werd wat er dan specifiek Joods aan was. Maar als er op het schoolplein eens flink mot was, bleek het de ultieme belediging te zijn als er "vuile jood!!!" geroepen werd. Tot complete razernij wilde dat soms leiden "Ik zijn nen goeie katholiek!!!" werd er histerisch en in tranen teruggegild. Als 10 jarige snapte ik niet goed wat er dan aan de hand was. Bij navraag bij mijn moeder kreeg ik een antwoord in de zin van : "Ah, hij is een goeie Katholiek; ja ja, dat waren alle Oost-frontstrijders." En wie waren dan die Oostfront-rijders dan? "Ja, van die goeie katholieken dus." Mijn moeder stimuleerde mij wel altijd in het stellen van vragen. En doorgaans kwam er dan ook een uitleg met alle verwijzingen zoals dat in een encyclopedie te vinden is.
Dat was waarschijnlijk een van mijn eerste conclusies, zelfs al op 4 jarige leeftijd: als je een vraag beantwoord krijgt, krijg je er 3 nieuwe bij. Ook mijn vader was altijd blij met vragen, vooral als het over "toendertijds" of over "vroeger" ging. En hij kon er gepassioneerd op ingaan met beschrijvingen,allez, letterlijk in geuren en kleuren. Ik zag er de complete Walt Disne,y film bij. Maar op een daaropvolgende "waarom...?"-vraag moest hij soms bekennen het niet te weten. Misschien weet ons ma het wel, leek mij dan logisch. Want als vader iets vertelde, wist moeder altijd nog wat toe te voegen of, en dat was toch vreemd, vertelde ze iets totaal, maar dan ook totáál anders. Dat was waarschijnlijk mijn 2e conclusie: al is het antwoord nog zo mooi, interessant of begrijpelijk logisch; blijkbaar zijn er 2 totaal verschillende antwoorden mogelijk op een simpele vraag. Maar al snel gebeurde het dat als vader 3 zinnen gezegd had, moeder hem onderbrak met woorden als : "Maar allez zeg, hoe komt gij dáár nu bij??? Het zit zo: ....! Voilà!", waarop vader dan hoofdschuddend repliceerde: "Gij ziet ze vliegen zekers? Toen in dàt jaar, het jaar vóórdat ons Marie trouwde, toen......! Nu gij!" "Maar bij lange niet!" "zeker weten want....". En ja, soms gebeurde het dat de ene of de andere plots zei: "Aaaah ja, ja nu da'ge het zegt, das juist... Nu weet ik het weer." Dat was waarschijnlijk mijn 3e conclusie : als mensen zich iets willen herinneren helpt het als er nog iemand bij is. Maar ik moest al snel ook tot een 4e conclusie komen : als 2 mensen iets totaal anders menen te weten, moet er een van de twee of liegen of zot zijn. Want dat roepen ze ook tegen elkaar. Ik herinner mij nog goed dat ik eens met een vraag aan kwam zetten - niet meer welke vraag - waarbij moeder èn vader elkaar aankeken tot de een dan zei: "Awel, expliceert het maar." Waarop de ander dan weer terugzei: "Bijlange niet, doet gij maar. Gij weet dat toch." en na enig "Na U!" achtig geaarzel ze beiden mij het antwoord schuldig moesten blijven.
Tegenwoordig krijgen kinderen verjaardags- of kerstcadeaus die zelfs naar mijn smaak overdreven zijn. Maar anno 1963 kregen kinderen een pop, een bal, misschien een fiets maar altijd iets dat voor dat moment was. En blij dat die kinderen waren! Nou kreeg ik ook wel speelgoed maar voor mijn 10 e verjaardag kreeg ik iets waarvan mijn vriendjes sprakeloos werden. Dat waren ze meestal niet van de cadeaus die ik kreeg en met veel "Ooh! Amaai zeg! Mag ik ook eens ....?" of met jalousie bekeken werden. Maar op mijn 10e verjaardag keken ze verbijsterd en daarna bijna met medelijden vragend of er ook niks anders bij was. Vol trots had ik hen de 24 delige Winkler Prins encyclopedie met 5 delen het Jaar en een abonnement op de komende 5 Het Jaar. Wat ik daar dan mee moest? Nou, antwoorden op mijn vragen vinden natuurlijk! En kijk eens: Antwerpen!!! Hela zeg! Wisten zij dat de nieuwe havendokken helemaal tot aan Holland zouden gaan? Dat wist ik ook niet maar nu wel! Schaapachtig stonden de vriendjes daar in stilzwijgen tot het plots klonk: "Zeg, 't is schoon weer, zullen we buiten gaan spelen mannen? Danny, komt gij ook mee?". En roef, weg waren zij! Dat was dus mijn volgende conclusie: al was dat het kostbaarste, en ook duurste, cadeau dat ik mij kon voorstellen, het is maar wat men ervan vind. Mijn vriendjes vonden het niks, de familieleden en kennissen vonden het gek dat ik zo'n duur cadeau kreeg op mijn 10e. "Ja, als em 18 is en zou gaan studeren, en dan nog...". Mijn ouders noemden het "Een goed investement" er daarbij, Danny was er heel content mee! "Wat is investement eigenlijk Pa?" Hij moest even achter zijn oren krabben en zei toen, ja da's frans natuurlijk. Zoekt eens op onder "investeringen". .... Interventie, In.... Investering! Aah zo! ... Toch was er iets jammer. Niemand anders was geïnteresseerd in die boeken. Visites vonden het wel "heel chique staan" maar niemand die iets moest of wilde opzoeken.
Kort na mijn verjaardag moesten we onverwachts verhuizen. En we verhuisden nu naar het jodenkwartier. Het zou ruim een jaar duren, tot midden zomer 1964, eer de Winkler Prins bijna constant in gebruik was.
Meneer Fisher, de huisbaas, kwam eens zien hoe mijn kamer er uit zag. "Awel, das een schoon kamer zeg! En eu, die Winkler Prins, is die ook van u? Ah, maar dan verstaan ik waarom ze u "dien kleine advocaat" noemen Danny! Vandaar dat gij zoveel weet naar het schijnt!". Dat was de eerste persoon die het interessant vond dat er een WP stond en geen voetbal affiches en van die rommel die andere jongens van 11 hadden. ". De dochter van meneer Fisher, madam Sharf, stond de volgende dag in de overloop met mijn moeder te praten. "Ja madam, uwen zoon heeft nogal indruk gemaakt op ons vader. Hij heeft het de hele dag over niks anders gehad dan "en dien Danny zus, en Danny zo, dat de meisjes er genoeg van kregen, haha". "Ja, ja, " vervolgde ze tegen mij, "Gij kunt volgens mij geen kwaad nie meer doen bij hem! Dus ge zijt gevraagd om eens rap bij hun langs te komen want mijn moeder is nu ook heel curieus geworden naar u, en zij heeft nogal moeite met de trap, ziet ge." Dat beloofde ik en boven aangekomen hoorde ik haar vervolgen: "Maar ja, hij heeft zijnen enigen zoon verloren toen mijn broer zo oud als Danny was, en spijtig genoeg heeft hij alleen 3 kleindochters gekregen. En derbij, zijn vader was rechter! Dus ja, dien Danny moet zeker advocaat worden, want dien naam heeft hem niet gestolen hè, Dan-I-El, en dan ook zo beleefd..... " de deur viel in het slot. Zo...? 't was mij niet opgevallen dat ik zo in de smaak gevallen was bij meneer Fisher gisteren. Omgekeerd, ik was zo blij dat hij het wel interessant vond wat er allemaal in mijn kamer stond.
De visite bij de Fishers volgde op zondag en madame Fisher was echt een lieve bomma-achtige vrouw. De thee en de koekskes waren heel lekker alleen was het een heel donker huis. Vol met boeken maar zelfs geen enkel plantje. En ze had me toch een paar van die heel ouderwetse bijous! Zo van die ge in het museum kunt zien of in de Winkler Prins zoals die Engelse kroon juwelen enzo; niet zoals hier ge hier overal in de etalages ziet liggen. Maar ze ziet ook niet zo goed en ik moest op haar schoot komen zitten zodat ze me eens goed kon bezien. Amaai! Ze bleef maar zeggen "oh wat een schoon manneke" en over mijn haar strelen. Gelukkig wou meneer Fisher mij 't een en 't ander aan boeken laten zien, want dat gestreel over mijnen kop zo, dat was ik niet gewoon. Maar, eigenaardig wel, plots werd er gebeld, en juist toen meneer Fisher mij iets speciaals wilde laten zien, stonden de twee oudsten van beneden in de kamer! Ja ze hadden gehoord dat ik op visite zou gaan en dus waren zij ook maar eens langs gekomen. Meneer Fisher mompelde iets in Jiddisch waarop de twee weer eens gingen gillen. Ja, ik hoor ze dagelijks gillen beneden ons, maar in dezelfde kamer... Ik verschoot gelijk iet. Het leek zelfs wel alsof ze om beurten om het hardst gingen gillen. "Mensenlief zeg, met twee van die in huis hebt ge geen alarm nodig, " zei mijn vader al een paar dagen na de verhuizing, "als die hunne claxon aanzetten, blijven de mensen in straat soms staan om te zien waar dat lawijt vandaan komt." Enfin, madam Fisher kwam bemoederend de meiskes over hun bol strelen, en het luchtalarm hield op. Ze namen plaats aan de tafel om op de stoel met hun benen te kunnen bengelen terwijl ze naar hun knieën keken. Madam had al thee geschonken en kwam met de koekskes langs. Er werd door beiden bedenkelijk gekeken en de oudste nam er eentje om na eerst besnuffeld en dan met muizentandjes beknabbeld te hebben, hoofdschuddend en grimassen trekkend op tafel gelegd te worden. Ik bedacht een volgende conclusie: ge kunt beter twee Danny's dan 1 van hun op visite krijgen. Madam Fisher ging weer verder met mij - als schoon manneke-te bevragen: "En gij wilt later advocaat worden hoor ik?" De meisjes slaakten een gilletje maar dan van de lach dit keer en antwoorden: "Non, non, non! Il fait le theatre! hihihihihii!" Enigszins verbaasd over haar bril kijkend vroeg ze : "Oh ja? Echtig waar?" En met groeiend enthousiasme : "Theater? Aan het toneel? Oh ja? Allez, gij, serieus? Ja c'est, dat wou ik toen ik jong was ook zo graag. Ooooh wat had ik dat graag gedaaan.. Maar mijn ouders! Goh! Daar was zelfs nog geen denken aan! Gien sprake van! Nee, en dan wilde ik ook nog zo graag danseres worden! Amaai amaai zenne! Maar ja, dat was juist na den oorlog van 14-18 ." De oudste onderbrak met op hoge en beetje bekakte toon : "Nous, nous allons travailler dans un Kibboutz en Israël!" en beiden knikten naar elkaar. Meneer Fisher hapte naar adem en zei : "Wat zegde gij daar? Bezet Palestina bedoelde gij!".
Whoeaaaaaaaaaaaaaaaaaa.... x2. Totáál luchtalarm op klaarlichte zondag! Waar ze die adem vandaan haalden, Just mag het weten. Formidabel dat het zonder micro en haut-parleurs zó hard kon klinken. Daarbij gingen ze beiden eerst nog eens staan stampvoeten zodat alle porseleinen kopjes en het kristal in de kast stonden te rinkelen. Het aangeknabbelde koekje vloog opeens ergens heen - waarbij het duidelijk was dat er geen aankomend tennistallent aanwezig was, maar vervolgens werd wel twee maal tegelijk het record hink-stap-sprong met aanhoudende sirene gevestigd -en werd vervolgens de deur, bijna uit de hengsels vliegend, met een enorme rotklap achter hen dichtgetrokken werd. "Mais chou-chou toch! Alez, alez. " verzuchtte madame Fisher tegen haar man die blijkbaar stoom uit zijn oren liet ontsnappen en repliqueerde: "Ze weten het maar al te goed! Maar dat is die vervloekte rot school! Die doen daar niks anders dan die kinders te hersenspoelen!" Nu ben ik doorgaans niet op mijn mondje gevallen en zeker niet verlegen om vragen te stellen, maar het duizelde me een beetje. Ook al vanwege het oorverdovende alarm dat geklonken had, waardoor ik een paar keer moest slikken, maar vooral om wat er zich hier afgespeeld had. Ik snapte er niets van! Ik kon op dat moment zelfs geen conclusies trekken. Madame Fisher wisselde een paar zuchtende woorden in het Jiddish uit waarop hij schouderophalend wat terug knorde. "En povre petit Danny, zeide verschoten mijn manneken, ge ziet een bitche wittekes vind ik. Allez, 't is zekers tijd om naar huis te gaan. Ge moet nog maar eens terug komen om over het toneel te klappen." zei ze waarop hij repliekerde, "maar dat hun dan wel buiten blijven." Afscheid nemende voegde meneer Fisher toe: "Trekt u maar niks van hun aan zenne, ze zijn altijd zo, maar dat zulde wel verstaan hè, want die hun kweeken gaan elken dag wel efkens op volle petrole open hè! Als ge thuis zijt moet ge maar in uwen Winkler Prins maar naar >>Palestina<< gaan." Madam sputterde: "Oi, chouke toch! Dat jonk is toch nog maar elf!!!" "Ja ja," verzekerde hij, " en slim genoeg en daarbij, hij kan niet vroeg genoeg de feiten leren kennen. En met de Winkler Prins zal hij in ieder geval geen zionistische propaganda tegen komen, allez, nóg niet." Onderweg naar huis trok ik een conclusie : mijn vader zegt altijd: " 'Ne mens is nooit te oud om te leren!" En meneer Fisher zegt dat ik niet jong genoeg kan zijn om... Dus? Daar moet ik eens over nadenken. Verdorie,dacht ik plots terwijl de sleutel in het splinternieuwe Yale-slotgat gleed, door al dat gegil van die twee halve garen ben ik vergeten te vragen wat ik nu speciaal had willen vragen: als hij ook een jood is, waarom heeft hij dan géén nummer op zijn arm zoals alle anderen? Maar volgende week zaterdag, nee zondag, komt hij toch bij ons om de huishuur op te halen.
Wordt vervolgt. 16-04-12. First draft. Edit 23.15
maandag 2 april 2012
Silly movies, dat zijn geen stomme maar domme films.
Kent u dat gevoel? hele dag het leed van de wereld gedeeld op Facebook en twitter en dan wil je wel eens een leuke, plezante film zien. Gewoon even iets anders aan je hoofd hebben? Hebt u daar soms ook wel eens behoefte aan? En dan is er inderdaad op een van de filmcanalen op de digitale tv een zogenaamde droge komedie. Zo droog dat je halverwege alweer aan overstromingen en tsumanies uit het wereldrampennieuws moet denken. Of zoveel fantasie dat je na een half uur inslaapt om ruim een uur later wakker te worden bij het begin van een of andere moord en doodslag film waarvan de knal of gil je de hele nacht blijft achtervolgen. Eigenlijk overkomt mij die behoefte nooit. Bijna nooit dan toch. Maar als het je overkomt, die rare behoefte, kan je er de donder op zeggen dat op elk kanaal een horror of andere zenuwslopende film draait. Op één kanaal na, waar een zogenoemde silly movie loopt. Zoals vannacht dus. Mijn god, was het maar een stomme, een silent movie gewest. Met een Danny de Vito of Woody Allen die de hele tijd als voice over en met terzijdes in de camera lopen te kletsen kàn het nog leuk zijn. Maar in deze film, Miss Nobody, zit Miss Nobody bijna die anderhalf uur aan één stuk door te wauwelen. Werkelijk onuitstaanbaar. Bij elke aanslag die zij per ongeluk met hulp van Sint Joris pleegt, hoop je dat zij uitgeschakeld gaat worden. Vergeefs! En het grappige is wel dat uitgerekend als zij haar mond houd en iemand om zeep gaat, de situation niet alleen silly maar buitengewoon lollig is. Een beetje onderbroekenlol, dat wel. Maar goed, als iemand met zijn blote kont op een fotokopieerapparaat gaat zitten, wat op zich toch wel lollig is, en dan door een sprinkler die afgaat geëlektrocuteerd wordt, ja, haal je de koekoek, dan moet je wel lachen. En als de poging om haar chef voor de metrotrein te duwen mislukt maar dan door een ongelukkig toeval weer wel gebeurt, ja dan moet je ook wel lachen. En zo zijn er vijf scènes die eigenlijk wel erg lollig zijn. Maar ojee, alles moet tegenwoordig snel, sneller, snelst. Dus je ziet de grap, begint te lachen, en nog geen seconde ofzo later is Miss Nobody alweer aan het wauwelen waardoor de lach letterlijk afgesneden wordt. Het moet dus wel lollig zijn, maar lachen hoort er blijkbaar niet bij. Met als resultaat dat je die Miss Nobody het liefst eigenhandig met der trut op een fotokopieerapparaat zou willen zetten onder de sprinkler. Kent u dat gevoel? Na de derde moord zat ik maar te bedenken hoe we dat kwakende mens op lollige wijze om zeep zouden kunnen krijgen waardoor ik het eigenlijke verhaal niet meer volgde. En waarachtig, de film was afgelopen en ik wist niet waarom, behalve dan dat de 90 minuten om waren. Als je die bewuste vijf scènes achter elkaar zou monteren en het beeld tenminste 10 seconden vasthoudt heb je 15 à 20 minuten geweldige slapstick, om in je broek te piesen, zoals het in een stomme film voorkomt. Maar dat is het verschil tussen een silly en een silent movie dus. ;)
zaterdag 17 maart 2012
Meldpunt plezante Belgen en andere zottekes!
Het kon natuurlijk niet uitblijven, zo'n meldpunt. Wat is Nederland zonder meldpunten ? Vanzelfsprekend óók anoniem! Maar dit meldpunt is toch wel bijzonder. Immers, wie kent er plezante Belgen, op Urbanus na dan? Ik hoor al iemand Kamagurka mompelen. Fout! Da's nen FLAUWEN plezante. Nee, echte plezanterikken zijn ten noorden van de Belgisch-Nederlandse grens onbekend. Naar verluid heeft de IND zelfs aan de AIVD om een profielschets gevraagd. Nu ga ik niet gelijk verklappen hoe ik dat weet, maar geloof me, ik vertel het uit de eerste hand. Ik vroeg mij gelijk af wat het hogere doel van zo'n profiel zou kunnen zijn. Toen mij verteld werd dat het om een soort beroepsbescherming ging stond ik toch wat vreemd te koekeloeren. Ik kon mij niet voorstellen dat zeg maar Youp van't Hek of Neerlands hoop in bange dagen zich bedreigd zouden voelen. Maar nee, dat was het ook niet, verzekerde men mij. Van de prins geen kwaad bewust moest ik als eerste alternatief aan Carnavalclowns denken. Oeps! Ik begon het door te krijgen. Alle clowns uit Limburg zitten nu bij de PVV, tot in de tweede Kamer toe. Maar wat dan nog? Vreesde men dat plezante Belgen in Neerlands Limburg zouden infiltreren? Laat me niet lachen, ze zijn dan wel plezant en zot, maar niet op hunnen kop gevallen! En als ze toch eens op hunnen kop gevallen zijn, zijn ze niet blijven botsen! Die Nederlanders denken nog steeds dat Belgen dom zijn! Tenminste, die Nederlanders die nog in Nederland zitten en België alleen kennen van de snelweg naar À-zure tot Z-onnige kusten.
Kijk maar naar het emigratie patroon van Belgen en Nederlanders. De slimme Nederlanders wonen met duizenden bij elkaar net ten zuiden van die befaamde boter en belastingen grens. En hoeveel Belgen wonen er in Nederland? Nou? Laat staan dat ze - of all places - in Neerlands Limburg zouden gaan zitten! Nee dat kon het dus ook niet zijn. En daarbij, de steenkool is al jaren op, de Vlaamse Vlaaien zijn beter en het bier waar Limburg trots op is, vinden Belgen zeik van boeren Marie. Eigen Volk Eerst is natuurlijk wel om te lachen maar dat zijn weer geen plezanterikken die al helemaal niets van Kaaskoppen moeten hebben. Et pour les Wallons, la même chose, die komen niet eens verder Halle en Vilvoorde, en dan nog het liefst via een Franstalige corridor uit angst om het bord Welkom in Vlaanderen tegen te komen. Dus bedacht ik: "dan maar eens via een blogje een spierinkje uitgooien. Want een gewaarschuwd man, zeker een Belg, telt voor twee." En daarmee kwam de aap uit de mouw! Ze proberen op slinkse wijze de Belgen te waarschuwen! Zo kunnen de immigratie cijfers van Belgen in NL kunstmatig verdubbeld worden. Haha, dat pakt geen zeep zene meneer Leers en de IND! Of zijn zij nou zo slim en ik zo dom? Nee toch? In Antwaarpe zegge ze: Ziet, dat kunde gij wel probere; met heel Antwaarpe, met heel België, en met alle chinezen; maar niet met den dezen! ;)
Kijk maar naar het emigratie patroon van Belgen en Nederlanders. De slimme Nederlanders wonen met duizenden bij elkaar net ten zuiden van die befaamde boter en belastingen grens. En hoeveel Belgen wonen er in Nederland? Nou? Laat staan dat ze - of all places - in Neerlands Limburg zouden gaan zitten! Nee dat kon het dus ook niet zijn. En daarbij, de steenkool is al jaren op, de Vlaamse Vlaaien zijn beter en het bier waar Limburg trots op is, vinden Belgen zeik van boeren Marie. Eigen Volk Eerst is natuurlijk wel om te lachen maar dat zijn weer geen plezanterikken die al helemaal niets van Kaaskoppen moeten hebben. Et pour les Wallons, la même chose, die komen niet eens verder Halle en Vilvoorde, en dan nog het liefst via een Franstalige corridor uit angst om het bord Welkom in Vlaanderen tegen te komen. Dus bedacht ik: "dan maar eens via een blogje een spierinkje uitgooien. Want een gewaarschuwd man, zeker een Belg, telt voor twee." En daarmee kwam de aap uit de mouw! Ze proberen op slinkse wijze de Belgen te waarschuwen! Zo kunnen de immigratie cijfers van Belgen in NL kunstmatig verdubbeld worden. Haha, dat pakt geen zeep zene meneer Leers en de IND! Of zijn zij nou zo slim en ik zo dom? Nee toch? In Antwaarpe zegge ze: Ziet, dat kunde gij wel probere; met heel Antwaarpe, met heel België, en met alle chinezen; maar niet met den dezen! ;)
zondag 26 februari 2012
België - Nederland: 58 - 3 ???
Hahaha. Op het VRT 13 uur journaal met lichte ironie: " en hoe België óók tegen NL kan winnen ziet u straks in Sporza. En dan gaat het niet om wielrenners of zo maar om Rugby. De Zwarte duivels versloegen de Nederlanders met 58 - 3. jaja, u hoort het goed, 58 - 3. ... " ik kijk altijd heel aandachtig naar het 13 uur journaal tot de sportverslaggeving begint. En dat was vandaag niet anders. Ik had mijn iPad op schoot genomen en zat alle fb en andere koppen te bekijken toen ik België tegen Nederland hoorde en dan die 58 - 3. Hèh? dacht ik en keek op naar de tv. "Jaja, u hoort het goed, " zei Jan Becous, met een timing en toon, recht in de camera, recht in mijn ogen. Alsof hij gemerkt had dat ik opkeek. Nog nooit zo persoonlijk aangesproken gevoeld tijdens het journaal. Ik durf er om te wedden dat er duizenden kijkers geweest zijn die hetzelfde ervaren zullen hebben.
vrijdag 17 februari 2012
Meldpunt Ambetante Ollanders
Na het Meldpunt Limburgers - IMO discriminerend omdat je niet alle Limburgers over één geblondeerde kam kunt scheren - en zelfs een meldpunt Bananen nota bene - hoe verzinnen ze het toch - kon ik niet achter blijven en MOEST ik wel het meldpunt "Ambetante Ollanders" opzetten.
Voilà c'est! En daar is niets discriminerends aan. Het gaat immers om AMBETANTERIKKEN, oftewel vervelende mensen, zonder onderscheid in ras, geloof, blonderingsgraad of seksuele aberraties. Dat de toevoeging Ollanders specifiek op geborenen van Olland duidt is generlei discriminerend, eerder een bevoorrechte quallificatie. Je moet namelijk de titel Ollanders wel eerst verdienen tenzij je al 2000 jaar Janssens, Pieters, Willems of zo heet. Hebt U - nee, NIET heeft U! - last van Ambetante Ollanders die bij voorbeeld altijd hun kruis moeten schurken, of in de tweede kamer met een potlood in hun neus zitten te poeren of wegens overvloedig gebruik van waterstofperoxide je de adem snoeren (zo wordt de gezondheidszorg helemaal onbetaalbaar!) of zoiets? MELD HET HIER! In verband met een uitspraak van het Europeese Hof: U dient het wel te beargumenteren! Dus niet: Greet Widlers! Maar wel: Greet Widlers omdat hij (m/v) onkosher een broodje ros met een glas melk zit te nuttigen. Of : Greet Wirdels omdat hij/zij elke dag in het Journaal met een geblondeerde kopvod verschijnt zonder peroxidetax af te dragen. Enzovoort, enz. Voorwaarden: U schrijft en zeikt uitsluitend namens uzelf, niet namens de buurman van de zuster van uw bakkers beste vriend die u laatst in de kroeg hoorde zeggen dat.... ! Plezant doet er verder niets mee behalve u een uitlaatklep verschaffen voor opgekomen shit en andere (psycho)-somatische ongemakken. Disclaimer: Plezant is niet verantwoordelijk en stemt niet persé in met de te verwachten shit, kots en andere schriftelijke braaksels. Enige vergelijking met bestaande personen in het hierboven voornoemde c.q. Bovenstaand fictieve bestaande voorbeelden, berust op toeval. Al wat hier staat is het gevolg van Ollanders en vreemdelingen - zoals PLEZANT - die Scheiße an de Partij Voor de Volksverlakkerij hebben. Fryslân boppe!
Voilà c'est! En daar is niets discriminerends aan. Het gaat immers om AMBETANTERIKKEN, oftewel vervelende mensen, zonder onderscheid in ras, geloof, blonderingsgraad of seksuele aberraties. Dat de toevoeging Ollanders specifiek op geborenen van Olland duidt is generlei discriminerend, eerder een bevoorrechte quallificatie. Je moet namelijk de titel Ollanders wel eerst verdienen tenzij je al 2000 jaar Janssens, Pieters, Willems of zo heet. Hebt U - nee, NIET heeft U! - last van Ambetante Ollanders die bij voorbeeld altijd hun kruis moeten schurken, of in de tweede kamer met een potlood in hun neus zitten te poeren of wegens overvloedig gebruik van waterstofperoxide je de adem snoeren (zo wordt de gezondheidszorg helemaal onbetaalbaar!) of zoiets? MELD HET HIER! In verband met een uitspraak van het Europeese Hof: U dient het wel te beargumenteren! Dus niet: Greet Widlers! Maar wel: Greet Widlers omdat hij (m/v) onkosher een broodje ros met een glas melk zit te nuttigen. Of : Greet Wirdels omdat hij/zij elke dag in het Journaal met een geblondeerde kopvod verschijnt zonder peroxidetax af te dragen. Enzovoort, enz. Voorwaarden: U schrijft en zeikt uitsluitend namens uzelf, niet namens de buurman van de zuster van uw bakkers beste vriend die u laatst in de kroeg hoorde zeggen dat.... ! Plezant doet er verder niets mee behalve u een uitlaatklep verschaffen voor opgekomen shit en andere (psycho)-somatische ongemakken. Disclaimer: Plezant is niet verantwoordelijk en stemt niet persé in met de te verwachten shit, kots en andere schriftelijke braaksels. Enige vergelijking met bestaande personen in het hierboven voornoemde c.q. Bovenstaand fictieve bestaande voorbeelden, berust op toeval. Al wat hier staat is het gevolg van Ollanders en vreemdelingen - zoals PLEZANT - die Scheiße an de Partij Voor de Volksverlakkerij hebben. Fryslân boppe!
donderdag 16 februari 2012
Het ei van Halbe Zijlstra. Twee maal voor half geld!
Staatssecretaris Halbe Zijlstra legt bij Pauw en Witteman van woensdag 15 februari uit hoe het precies zit met die orkesten, en wel met droge ogen want er is niets aan de hand! Omdat er niemand tegenin ging bleef ik verbouwereerd zitten kijken. 't Zal wel aan mij liggen dacht ik even. Maar het liet me niet los. Dus heb ik toch maar met Uitzending Gemist e.e.a. terug bekeken, en wel minuut 39 en 40. Op de vraag van Jeroen Pauw of er nu 10 orkesten zijn waarvan er maar 5 overblijven antwoord de staatssecretaris dat : ...in het oosten het Overrijsels - en het Gelders orkest gaan intensief samenwerken en daar houden we orkesten aan over voor de helft van de subsidie uit het verleden, in het zuiden ..(is nog niet afgerond).. Maar ook in Den Haag zien we dat het Residentie orkest en het Rotterdams Philharmonisch intensief gaan samenwerken en ook daar zien we dat we 2 orkesten overhouden, ook voor de helft van de subsidie uit het verleden ... " Jawel! Hij zegt het echt!!! En niemand die vreemd opkeek.
Dan adviseer ik de staatssecretaris van Openbaar Vervoer om eens bij confrater Zijlstra te informeren hoe hij dat doet. Want die stakingen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, ... waren dus blijkbaar onnodig, toch? Er verdwijnen helemaal geen lijnen, de frequenties worden niet lager, de tarieven worden helemaal niet fors verhoogd. Met de methode Halbe Z is het simpel: het Amsterdamse GVB en en het GVU gaan intensief samenwerken en ook de RET en de HTM doen dat en dan behouden we 4 OV bedrijven voor de helft van de kosten.
Mijn god??? Waarom komt Halbe Zijlstra nu pas om de hoek kijken? Met Halbe Zijlstra aan het stuur hadden we na 20 jaar 4 hoge snelheidslijnen, het dubbele aan snelwegcapaciteit en 2 keer zoveel windmolens gehad voor de zelfde kosten. Toch? God bestaat dus toch en heeft de Messias naar Den Haag gezonden. Waarschijnlijk ook samen met Geert Wilders, 2x voor half geld, niet?
Is het nou echt vreemd dat ik zit te peinzen... Hoe flikt ie dat? Want nu wil ik ook 2 kruisen voor 2x half geld zien te vinden. Een voor Messiah Zijlstra en een voor de Heilige Geert. Die kruisiging laten we aan Oeteldonk over. Want die zijn gewend om ware VOLKSfeesten - zonder één cent subsidie - jaar op jaar opnieuw te organiseren. Echte Hollandse kultuur! En ik denk dat het Brabants Orkest, het Limburgs Simphonie Orkest en Opera Zuid met Andre Rieu voor 3x half geld, en 1x gesponsord, en in rap polonaise tempo, voor de muzikale UITkleding zullen willen zorgen. Niet?
Dan adviseer ik de staatssecretaris van Openbaar Vervoer om eens bij confrater Zijlstra te informeren hoe hij dat doet. Want die stakingen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, ... waren dus blijkbaar onnodig, toch? Er verdwijnen helemaal geen lijnen, de frequenties worden niet lager, de tarieven worden helemaal niet fors verhoogd. Met de methode Halbe Z is het simpel: het Amsterdamse GVB en en het GVU gaan intensief samenwerken en ook de RET en de HTM doen dat en dan behouden we 4 OV bedrijven voor de helft van de kosten.
Mijn god??? Waarom komt Halbe Zijlstra nu pas om de hoek kijken? Met Halbe Zijlstra aan het stuur hadden we na 20 jaar 4 hoge snelheidslijnen, het dubbele aan snelwegcapaciteit en 2 keer zoveel windmolens gehad voor de zelfde kosten. Toch? God bestaat dus toch en heeft de Messias naar Den Haag gezonden. Waarschijnlijk ook samen met Geert Wilders, 2x voor half geld, niet?
Is het nou echt vreemd dat ik zit te peinzen... Hoe flikt ie dat? Want nu wil ik ook 2 kruisen voor 2x half geld zien te vinden. Een voor Messiah Zijlstra en een voor de Heilige Geert. Die kruisiging laten we aan Oeteldonk over. Want die zijn gewend om ware VOLKSfeesten - zonder één cent subsidie - jaar op jaar opnieuw te organiseren. Echte Hollandse kultuur! En ik denk dat het Brabants Orkest, het Limburgs Simphonie Orkest en Opera Zuid met Andre Rieu voor 3x half geld, en 1x gesponsord, en in rap polonaise tempo, voor de muzikale UITkleding zullen willen zorgen. Niet?
Abonneren op:
Posts (Atom)